Κύριε διευθυντά
Η «μνημονιακή υστερία» συνεχίζεται. Τα «πέτρινα μνημονιακά χρόνια», παρά τις προβλέψεις των ειδημόνων και τις παραπλανητικές υποσχέσεις των ισχυρών της προσωρινότητας, δεν έφεραν καμιά ανάπτυξη, ούτε προοπτική ανάπτυξης. Μια ματιά στα κλειστά καταστήματα των δρόμων του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας, πείθει τον πλέον δύσπιστο πως επήλθε μια καταστροφή που είθε να μην είναι εσκεμμένη. Προσφιλές θέμα του μνημονιακού ιδεώδους, οι περικοπές. Μισθών και συντάξεων. Ειδικά στις συντάξεις βλέπουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία. Εχει ενεργοποιηθεί ο «κόφτης» της αξιοπρέπειας και ζωής των απόμαχων του εργασιακού βίου. Θεωρείται «ήρωας» όποιος μειώσει περισσότερο τις συντάξεις και τυγχάνει «θαυμασμού» το άτομο που π.χ. αποτολμά να σταματήσει λογαριασμούς επικούρησης με ισχύ και κάλυψη «άνωθεν». Η θεωρία «όλα πουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας» οδηγεί τη χώρα μας στο πεπρωμένο να καταστεί «ο θυρωρός και ξεναγός» των λοιπών Ευρωπαίων και άλλων που θέλουν να βιώσουν το όνειρο διακοπών στη πατρίδα μας φτηνά και χαριτωμένα. Ολα τούτα τα χρόνια των μνημονίων δεν βρέθηκε ένας εκ των κυβερνώντων να αναλάβει τις ευθύνες του γι΄ αυτή την αισχρή διαρκή καθημερινότητα. Μόνη ακόμα καταφυγή η προσφυγή στη Δικαιοσύνη, με την ελπίδα πως δεν θα φοβηθεί και δεν θα τρομοκρατηθεί. Ο θεσμός λειτουργείται από ανθρώπους και οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε μπορεί να απαιτεί κανείς ηρωική συμπεριφορά απ’ όλους. Φυσικά στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, κατά τα λόγια του αξέχαστου Παύλου Μπακογιάννη. Είθε να επέλθει «Αναστάσιμος Φωτισμός» σε κυβερνώντες και πολιτικούς πριν η πορεία προς «άκρα και ακρότητες» καταστεί «μη αναστρέψιμη».
Ιωαννης Α. Μελισσειδης, Δρ Νομικής – Συγγραφέας, Αθήνα