Κύριε διευθυντά
Μέσα Ιουνίου, εν μέσω καύσωνος και Μακεδονικού, εν μέσω Φεστιβάλ Αθηνών και περιχώρων, ετόλμησα να ρωτήσω αρμοδίως:
– Μήπως υπάρχουν εισιτήρια για τον Χέντελ;
– Χέντελ, Χέντελ, δεν βλέπω. Αν εννοείτε τον Χάιντελ, ναι, υπάρχουν.
Ετσι τον λέει και ο Cosmos στο ενημερωτικό του μαγκαζίνο. Και δεν τολμώ πλέον να μην εννοήσω τι δίκιο έχουν εκείνοι που γράφουν και τον Σέξπηρ με έψιλον, για όποιον δεν κατάλαβε τη διαφορά. Την ίδια μέρα το απόγευμα, στον «Κύκλο Ιδεών», η 3η ενότητα με τίτλο: «Ελληνική και Ευρωπαϊκή ταυτότητα». Θαυμάσιο πάνελ και εισηγήσεις-δοκίμια, όπως τις χαρακτήρισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τα ερωτήματα ωστόσο παραμένουν και αυτό είναι το σημαντικό. Τι είναι η ταυτότητα; Τι είναι η Ευρώπη; Τι είναι η πατρίδα μας; Δεν είναι οι κάμποι, ούτε ό,τι λάμπει.
Στη γλώσσα κατοικούμε. Και αν τελικά μείνουμε άστεγοι, εδώ, δεν θα μας φταίει ο ΕΝΦΙΑ.
– Μία μέρα μετά, ήλθε και η συμφωνία για την ονοματοδοσία και όχι μόνον. Ούτως ή άλλως, το όνομα το κάναμε σαλάτα.
Τι Χάιντελ, τι Χέντελ, ο ίδιος είναι.
«Ορισμένες συμπτώσεις πρέπει να ντρέπονται», λέει ο ποιητής.
Βιβη Βασιλοπουλου, Αθήνα