Μια ανάμνηση, μια παρεξήγηση

Κύριε διευθυντά
Εάν είχα φροντίσει πρώτα να επικοινωνήσω με τον φίλο αρχιτέκτονα Τάσο Μπίρη, θα είχα αποφύγει να μεταφέρω στον Δημήτρη Αθηνάκη τη λανθασμένη ανάμνηση που είχα μιας προ τριακονταετίας δημόσιας τοποθέτησης του Τάσου. Κακώς, λοιπόν, τον εμφάνισα να επικρίνει και μάλιστα σφοδρά το Ξενία Ανδρου, αφού η πραγματική γνώμη του είναι το ακριβώς αντίθετο. Τριπλή συγγνώμη λοιπόν: στους δύο προαναφερθέντες, αλλά και στους αναγνώστες της «Καθημερινής».

Δημητρης Κωνσταντινιδης, Αρχιτέκτων

Και τσίκνα ευφραίνει καρδίαν στα ανά την Ελλάδα θερινά πανηγύρια, όπου η ώσμωση ντόπιων και ξένων επισκεπτών και με τη ρέουσα επικουρία του οίνου μένει αλησμόνητη. Ο μικρός περίπλους του παρελθόντος, με μαεστρία χαρτογραφημένος, από τον επιστολογράφο της «Κ», κάνει στάση σε παζάρια, ονηγούς, γλεντοκόπια, κανταδόρους, στίχους-αγκυροβόλια του Τάσου Λειβαδίτη, ένα μνημολόγημα στον Μάνο Ελευθερίου, μια στάλα Ησίοδο αφιερωμένη στους μοχθοδίαιτους, γεφυρώνει Σαββατόβραδα με Δευτέρες· μετά την κατηφόρα ανηφόρα κι άντε ξανά. «Καλή Παναγιά».