Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατο δελτίο Τύπου συνδικαλιστικής ένωσης δικαστικών λειτουργών με αφορμή πολύκροτη υπόθεση, είδαμε και πάλι αναφορά στον μύθο της θυσίας της Ιφιγένειας, με την ακόλουθη φράση: «Η εποχή που δικαστές και εισαγγελείς έπαιζαν τον ρόλο της “Ιφιγένειας”, σιωπώντας σε τέτοιες προκλήσεις, έχει πλέον περάσει». Την ίδια αναφορά είχε κάνει παλαιότερα εισαγγελέας με τη φράση «Αρνούμαι να μετατραπώ σε “Ιφιγένεια” στον βωμό των συμφερόντων των διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών και των μεγάλων συμφερόντων (…) », αιτιολογώντας έτσι την παραίτησή της.
Τι έχουν πάθει οι δικαστές εν Ελλάδι με την Ιφιγένεια; Κατ’ αρχάς, με τη θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα, στον βωμό της Αρτέμιδος, θα εξασφαλιζόταν –λέγεται– ούριος άνεμος για να επιτευχθεί το γενικό καλό, δηλ. να πάνε οι Αχαιοί στην Τροία. Επειτα, η ίδια η Ιφιγένεια συμβιβάσθηκε, τελικά, με την αναγκαιότητα της θυσίας της, παίρνοντας μια θέση στο πάνθεον των διαχρονικών ηρωίδων με υψηλό ηθικό ανάστημα. Διερωτάται, λοιπόν, κανείς: Γιατί οι χρήστες της φράσεως δεν αντιλαμβάνονται ότι η μορφή της Ιφιγένειας είναι συνδεδεμένη με την έννοια της γενναιότητας, της αθωότητας και της αυτοθυσίας για το κοινό καλό και όχι με αυτή της αδικίας; Αλλά και γιατί τέτοια έλλειψη φαντασίας στις ανακοινώσεις, ώστε το σφάλμα να επαναλαμβάνεται;
Ισως, βέβαια, έχει διαφύγει την προσοχή τους μια κρίσιμη λεπτομέρεια του μύθου και γι’ αυτό ο ρόλος της Ιφιγένειας τους είναι τόσο απωθητικός: Ακριβώς τη στιγμή της σφαγής, η Αρτεμις αντικαθιστά την Ιφιγένεια μ’ ένα ελάφι.
Στ. Ναστης, Συνταξιούχος ιατρός, Θεσσαλονίκη