Κύριε διευθυντά
Μεγάλη η τιμή που μας κάνει η εξαίρετη «Καθημερινή» να μπορούμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας και να αναφερθώ σε ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα.
Επί τη ευκαιρία, θα αναφερθώ στη μεγάλη απώλεια του υπέροχου ανθρώπου, συνθέτη, ηθοποιού και αναγνωρισμένου παγκοσμίως μεγάλου τροβαδούρου Σαρλ Αζναβούρ, που είχα την τιμή να γνωρίσω κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Γενεύη από το 1960, όπου εργάστηκα σε διαφόρους τομείς μεταξύ αυτών από το 1963 για μερικά χρόνια ως λογιστής προσωπάρχης στο κατάστημα γουναρικών Παναγιώτη Σιστοβάρη, 40 Rue du Phone, που τον συναγωνίζονταν τότε οι οίκοι Dior και Lanvin – είχε πάρα πολλούς επώνυμους πελάτες (δεν θα αναφέρω Ελληνες) όπως τους Σοφία Λόρεν, Τσάρλι και Ούνα Τσάπλιν, ενώ αργότερα ο ένας γιος Σιστοβάρης, ο Nicky, παντρεύτηκε την κόρη του Σαρλό, Ζοζεφίν. (Μία άλλη στιγμή θα σας γράψω για τη γνωριμία μου με την οικογένεια του Σαρλό.) Επανέρχομαι στον μεγάλο τραγουδιστή Σαρλ Αζναβούρ (Αζναβουριάν ήταν το πραγματικό του όνομα), ο οποίος είχε αγοράσει, για ένα διάστημα, μια βίλα σχεδόν πάνω στη λίμνη της Γενεύης, Leman, όπου θυμάμαι ένα δωμάτιο ήταν γεμάτο με κρεμασμένους στον τοίχο όλους τους χρυσούς δίσκους του. Λοιπόν, ο Σαρλ με τη δεύτερη σύζυγό του Ούλα, από τη Σουηδία, πανέμορφη, είχαν έρθει στο κατάστημα Σιστοβάρη για να αγοράσει τις γούνες της.
Κάποια στιγμή στις συζητήσεις που κάναμε, του λέω: «Σαρλ, εμείς οι δύο έχουμε ένα κοινό». Απόρησε, φαίνεται το μυαλό του πήγε στο τραγούδι, και μου λέει: «Δημήτρη, δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το κοινό». Του λέω: «Εμείς οι Ελληνες και οι Αρμένιοι (ήταν η καταγωγή του) είμαστε εναντίον των Τούρκων». «Τώρα κατάλαβα», μου είπε και δώσαμε τα χέρια. Μία άλλη πολύ καλή συνάντηση έγινε πριν από λίγα χρόνια, στη Γενεύη πάλι. Ενας αγαπημένος μου φίλος, ο Φάνης Κατραμόπουλος, χρυσοχόος στην Αθήνα, αδελφός της εξαιρετικής επί πολλά χρόνια δημοσιογράφου στην «Καθημερινή», Ελένης Μπίστικα Κατραμοπούλου –παιδιά του Γεώργη Κατραμόπουλου, χρυσοχόου από τη Σμύρνη–, συγγραφέας στα γεράματά του, που μας έφυγε σε ηλικία 100 χρόνων. Λοιπόν ο φίλος μου Φάνης Κατραμόπουλος ήταν στη Γενεύη και κάποια στιγμή μού λέει ότι «θέλω να με πας στο βιβλιοπωλείο PAYOT να αγοράσω ένα βιβλίο, γρήγορα διότι θα κλείσουν τα μαγαζιά». Πήγαμε στο βιβλιοπωλείο και βλέπω έξω μια πινακίδα ότι ο Σαρλ Αζναβούρ παρουσιάζει ένα βιβλίο του, ρώτησα τη διεύθυνση μήπως είναι ακόμη εδώ ο συγγραφέας; Και βέβαια, μου είπαν, είναι στο υπόγειο. Πήγαμε κάτω και βλέπουμε τον Σαρλ και του φωνάζω, «τι έγινες, σε έχω χάσει» και μου λέει «βρε Δημήτρη, κι εγώ σε έχω χάσει», «τώρα –του λέω– είμαι συνταξιούχος και περισσότερο καιρό τον περνώ στην Αθήνα». Καλό σου ταξίδι, αξέχαστε Σαρλ Αζναβούρ.
Δημητρης Σκεπαρνιας, Γενεύη