Μόνο χάδια ήθελε ο «Μουσολίνι»

Μόνο χάδια ήθελε ο «Μουσολίνι»

Κύριε διευθυντά

Ηταν 28η Οκτωβρίου του 1940. Ο δικτάτορας Μουσολίνι της φασιστικής τότε Ιταλίας, αφού είχε καταλάβει την Αλβανία, ζήτησε την παράδοση της Ελλάδας και όταν εισέπραξε το βροντερό ΟΧΙ της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, μας κήρυξε πόλεμο.

Αμέσως η κυβέρνηση έκανε γενική επιστράτευση και οι στρατεύσιμοι με χαρά και ενθουσιασμό έσπευδαν να παρουσιασθούν στις μονάδες τους και στη συνέχεια προωθούνταν στο μέτωπο με ό,τι μέσα διέθετε τότε η μικρή και φτωχή Ελλάδα. Ο κύριος όμως όγκος του στρατού μας που ήταν το πεζικό, πήγαινε με τα πόδια, αλλά με το ηθικό ακμαιότατο οι στρατιώτες μας βάδιζαν για το μέτωπο τραγουδώντας το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο «Με το χαμόγελο στα χείλη πάν’ οι φαντάροι μας μπροστά να πιάσουνε το Μουσολίνι να τον κρεμάσουν απ’ τα αυτιά» σαν να πήγαιναν σε πανηγύρι. Το σπίτι μας ήταν στην οδό Χαριλάου Τρικούπη (Αγρίνιο) απ’ όπου περνούσε ο στρατός. Στην αυλή μας είχαμε ένα πηγάδι που τότε είχε κρύο και καλό νερό απ’ το οποίο έπαιρνε νερό όλη η γειτονιά – ξεδιψούσαν δε, και οι περαστικοί.

Ο πατέρας μας είχε δώσει στα τέσσερα παιδιά του από μια ποτίστρα και καθώς περνούσαν οι στρατιώτες για το μέτωπο τους λέγαμε: «Καλώς ορίσατε παιδιά στο χωριό μας, ελάτε να πάρετε νερό κρύο από το πηγάδι μας» και αυτοί γέμιζαν τα παγούρια τους απ’ τις ποτίστρες και μας ευχαριστούσαν, μάλιστα ένας είπε στον μικρότερο από μας, που ήταν τότε τριών χρόνων και δεν πρόφερε το ρο (έλεγε νεδό), «γεια σου πιτσιρίκο, όταν γυρίσω θα σου φέρω ένα κομμάτι Μουσολίνι»… περίπου δύο μήνες αργότερα, κάποια ξαδέρφια μας απ’ το χωριό Κατοχή, μας δώρισαν ένα γαϊδουράκι που είχε γεννηθεί την 28η Οκτωβρίου και το είχαν ονομάσει «Μουσολίνι», «τιμής ένεκεν» στον δικτάτορα της Ιταλίας που μας είχε κηρύξει πόλεμο.

Ο «Μουσολίνι» λοιπόν (που είχε αναλάβει να τον φροντίζει ο μεγαλύτερος αδελφός μας ο Γιάννης, εντεκάχρονος τότε) άκουγε πολύ καλά το όνομά του και ερχόταν αμέσως όταν μάλιστα του προτείναμε με το χέρι μας κάτι να φάει.

Στο μεταξύ, οι νικηφόρες μάχες του στρατού μας διαδέχονταν η μία μετά την άλλη στο μέτωπο της Αλβανίας, μέχρι που μας επιτέθηκε και άλλος δικτάτορας, ο Χίτλερ, αφού πρώτα είχε καταλάβει σχεδόν όλη την Ευρώπη.

Αναγκαστήκαμε τότε να συνθηκολογήσουμε, αποσπώντας συγχρόνως τον παγκόσμιο θαυμασμό για την ηρωική αντίσταση που επέδειξε η μικρή Ελλάδα απέναντι σε δύο αυτοκρατορίες.

Εκεί που είναι σήμερα η συνοικία «Μακρή» ήταν τα χωράφια του Στάικου-Μακρή, που έφταναν από τα φανάρια της οδού Χ. Τρικούπη μέχρι το ρέμα και τα παλιά σφαγεία. Στην άκρη του κτήματος αυτού προς Νότο, ήταν ένας λοφίσκος έκτασης περίπου δέκα στρεμμάτων, που στην κορυφή του ήταν ένα τεράστιο δέντρο (βελανιδιά) και γύρω γύρω μερικά καχεκτικά ελαιόδεντρα. Το μέρος αυτό που δεν καλλιεργούνταν για καπνά, τα παιδιά της γειτονιάς, μικρά-μεγάλα, το είχαμε σαν τόπο συγκέντρωσης για τα παιχνίδια μας.

Εκεί έφερνε ο Γιάννης τον «Μουσολίνι» για να βόσκει στο χορτάρι που ήταν άφθονο. Πολλές φορές τον έδενε σε μια ελιά και τον άφηνε και τη νύχτα εκεί. Ετσι ο «Μουσολίνι» είχε συνηθίσει το μέρος και όταν καμιά φορά έφευγε από τον στάβλο του, ξέραμε ότι θα τον βρούμε εκεί να βόσκει. Αργότερα, όταν ήρθαν οι Ιταλοί, στο μέρος αυτό έφτιαξαν στάβλους για τα άλογα και τα μουλάρια τους και εμείς (τα παιδιά) αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε αλάνα για τα παιχνίδια μας.

Ο «Μουσολίνι» όμως δεν ήθελε να αλλάξει συνήθεια, γι’ αυτό ένα βράδυ που έφυγε από τον στάβλο του, πήγε στα παλιά του λημέρια να βοσκήσει.

Εκεί τον βρήκαμε το πρωί κοντά στα παχνιά των ιταλικών αλόγων και για να τον πιάσουμε του φωνάξαμε: «Μουσολίνι» έλα, χωρίς να σκεφτούμε ότι αυτό μπορεί να έχει για μας και για την οικογένειά μας δυσάρεστες συνέπειες, όταν οι Ιταλοί στρατιώτες άκουγαν να λέμε τον αρχηγό τους γάιδαρο…

Η αντίδραση όμως των Ιταλών στρατιωτών ήταν τέτοια που μας ξάφνιασε και εμάς, γιατί δεν την περιμέναμε. Εβαλαν όλοι μαζί τα γέλια. Η συνέχεια ήταν ότι με αυτούς τους Ιταλούς γίναμε φίλοι και μας άφηναν να βοσκάμε τον «Μουσολίνι» στα παλιά του λημέρια.

Χρηστος Χατζηαγαπης, Αγρίνιο

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή