Κύριε διευθυντά
Με κάποιο δισταγμό, αισθάνομαι την υποχρέωση, στη μνήμη του πατέρα μου, να αναφερθώ στην άστοχη «αναλογία» της διαφυγής πατριωτών για να πολεμήσουν στη Μέση Ανατολή με τον αντίστροφο διάπλου των προσφύγων με τις φουσκωτές βάρκες.
Ο πατέρας μου ταξίδευε στις νηοπομπές του Β. Ατλαντικού όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος. Γύρισε στην Ελλάδα και κατετάγη εθελοντής –δεύτερη φορά– ως έφεδρος σημαιοφόρος στο Β. Ναυτικό. 44 ετών. Τον Δεκέμβριο του ’44 δολοφονήθηκε από τους «αντιστασιακούς» της ΟΠΛΑ. Στο τετράδιο των προγραφών βρέθηκε η «αιτιολογία»: «…κουβαλούσε φασίστες αξιωματικούς για να πολεμήσουν με τους Εγγλέζους στην Αίγυπτο…». Ο διάπλους γινότανε με ένα καΐκι οκτώ μέτρων, κάποτε με πλήρωμα τον αδελφό μου 16 ετών. Οταν είχαν έλθει να τον πάρουν από το σπίτι μάς ρωτήσανε: «Πού είναι τα παιδιά;» Θέλανε και τα παιδιά. 16 και 13 ετών. Τα παιδιά κρύβονταν.
Πολλά χρόνια μετά είχα συναντήσει στη βεράντα του Αντ. Καρκαγιάννη στην Πλάκα μερικούς φίλους του αμετανόητους σκληρούς κομμουνιστές. Είχα πάντοτε την περιέργεια να ρωτήσω πώς δικαιολογούσαν, όχι τη συστηματική εξόντωση της οικογενείας μου, αλλά τον βιασμό και τη σφαγή μιας βοηθού υπηρετρίας («το υπηρετριάκι») που είχαν πάρει από το σπίτι του θείου μου Αντώνη, μαζί με όποιο μέλος της οικογενείας βρήκανε εκεί. Η απάντηση ενός σκληρού κομουνιστή, ως δικαιολογία, ήταν ότι: «ο Αρης είχε πολλά ανοιχτά χαρτιά με τους Εγγλέζους».
Θυμήθηκα ότι ο Μαρίνος, παρασημοφορημένος ήρωας του Γοργοπόταμου και πολλών άλλων, είχε κινδυνεύσει από τους αντάρτες του Αρη παρά από τους Γερμανούς, διότι ήταν «πράκτορας των Εγγλέζων», όπως φαντάζομαι και το «υπηρετριάκι», μόλις 15 ετών…
Τηλεμαχος Μαρατος