Κύριε διευθυντά
Ο κ. πρωθυπουργός αναλύοντας προσφάτως τον πλήρη διαχωρισμόν Κράτους και Εκκλησίας εδήλωσε ότι μετά επίσημον διαχωρισμόν οι ιερείς θα παύσουν να μισθοδοτούνται από το δημόσιο ταμείον αλλά θα πληρώνονται από έναν οργανισμό της Εκκλησίας που θα συσταθεί και θα διοικείται κυρίως από κληρικούς και θα έχει πόρους κυρίως από την εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και εν ανάγκη θα χρηματοδοτείται και από τον κρατικόν προϋπολογισμό.
Ως εκ τούτου θα προκύψουν 10.000 κενές θέσεις εργασίας που θα καλυφθούν με προσλήψεις ανέργων. Η εν λόγω δήλωση έφερε στο μυαλό μου την αλήστου μνήμης δήλωση στην οποία είχε προβεί τον Μάρτιο του 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου μετά την εκλογική του νίκη με 53% εις βάρος της ΕΡΕ.
Συγκεκριμένα είχε δηλώσει τότε ότι θα χορηγούσε κίνητρα εθελουσίας εξόδου στους εργαζομένους στο Δημόσιο αλλά και στον ευρύτερο τομέα του Δημοσίου, για την αποχώρησή τους. Ετσι θα ήθελον προκύψει 350.000 κενές θέσεις εργασίας στο Δημόσιο με τις οποίες ήθελε αντιμετωπισθεί η ανεργία. Λόγω διαφωνιών όμως του Γ. Παπανδρέου με τους ανακτορικούς κύκλους και της επακολουθησάσης επταετούς δικτατορίας το έργον αυτό δεν κατέστη δυνατόν τότε να ολοκληρωθεί, πλην όμως συνέχειαν έδωκεν, μετά τη μεταπολίτευση το έτος 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος με τον τρόπον αυτόν είχε θέσει σε ομηρίαν μεγάλο αριθμόν του ελληνικού λαού.
Σαρανταπεντάρηδες και πενηντάρηδες έχοντες 28 έτη υπηρεσίας ηδύνατο να λάβουν 7 επίσης πλασματικά έτη χωρίς την καταβολή εισφορών ως και 2 βαθμούς της υπαλληλικής ιεραρχίας και έτσι να συμπληρώσουν 35 συντάξιμα έτη και να αποχωρήσουν από τις υπηρεσίες τους. Με τον τρόπο αυτό κατέστησαν έκτοτε συνταξιούχοι περίπου 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι και ο Ανδρέας διόριζε τους ψηφοφόρους του στο Δημόσιο της χώρας χωρίς περιορισμό. Για τη σπατάλη όμως αυτή του δημοσίου χρήματος την οποία είχε σοφιστεί ο πατήρ και ανέλαβε να υλοποιήσει ο υιός, απαιτούντο τεράστιες δαπάνες τις οποίες εστερείτο το κράτος, οπότε ανεκαλύφθη η οδός που οδηγούσε προς τους διεθνείς τοκογλύφους. Φεύγοντας ο Ανδρέας το 1996 κατέλιπεν στο Ελληνικόν Δημόσιον δυσβάσταχτο χρέος το οποίον κατά τον ίδιον τρόπον γιγάντωσαν και οι διάδοχοι αυτού, μη εξαιρουμένου και του Κ. Καραμανλή, ο οποίος αντί να το περιορίσει το διπλασίασε και το ανέβασε στα τριακόσια πενήντα (350.000.000.000) δισεκατομμύρια ευρώ για την εξόφληση του οποίου θα πληρώνουν πάσαι αι γεναιαί του ελληνικού λαού.
Ομως σήμερα η χώρα μας δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα διορισμών στο Δημόσιο, αλλά χρήζει αναπτύξεως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας διά της συστάσεως και λειτουργίας βιομηχανιών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων ούτως ώστε με τον τρόπον αυτόν αφ’ ενός μεν να καλυφθεί η ανεργία, αφ’ ετέρου να παραχθούν προϊόντα προοριζόμενα για την εσωτερική κατανάλωση, και για το εξαγωγικόν εμπόριον. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτόν και να μην το ξεχνάμε ότι «η βιοτεχνία και η βιομηχανία δεν έχουν ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία». Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που έχει η χώρα μας και καθόλου δεν σκοτίζεται για τις διαφωνίες και τους διαχωρισμούς Κράτους και Εκκλησίας.
Αναστασιος Νασοπουλος, Συνταξιούχος δικηγόρος