Κύριε διευθυντά
Την 24η Οκτωβρίου 2018 έληξε το θαύμα της ζωής για τον Ρηγίνο Δ. Θεοχάρη, ομότιμο καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Εζησε ο Ρηγίνος Δ. Θεοχάρης σχεδόν ενενήντα (89) χρόνια και άσκησε την ελευθερία του επί μόνον τόσο χρόνο. Η μνήμη του όμως θα μείνει ανεξίτηλη στη παιδιά του, στα εγγόνια του, στους συγγενείς, στους συναδέλφους και κυρίως στους πολυπληθείς μαθητές του.
Γεννημένος στη Λάρνακα το 1929, ολοκλήρωσε τις στοιχειώδεις και εγκύκλιες σπουδές του στη γενέτειρά του, σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ μετά τη λήψη του πτυχίου του, δίδαξε στην Κύπρο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην περιώνυμο London School of Economics, απ’ όπου ανηγορεύθη διδάκτωρ (Ph. D. 1958). Ως μαθητής του διάσημου Lionel Robbins (1898-1984), του οποίου απέκτησε τον έπαινο και την ευαρέσκεια, ασχολήθηκε συστηματικά με την εξέλιξη της Μαθηματικής Οικονομικής.
Ηδη από τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τον A. Cournot (1801-1877), ο Θεοχάρης συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάδειξη σημαντικών συγγραφέων της Ευρώπης, οι οποίοι συνέβαλαν στη Μαθηματική Οικονομική. Τα περισπούδαστα έργα του «Early, Developments in Mathematical Economics» (Macmillan 1961, δεύτερη βελτιωμένη επαυξημένη έκδοση 1993) και «From Cournot to Jersus: The years of transition» (Macmillan 1993) απετέλεσαν και αποτελούν έως σήμερα έργα αναφοράς για τους ασχολούμενους με τη Μαθηματική Οικονομική και γενικώτερον με την Ιστορία των Οικονομικών Θεωριών.
Υπουργός Οικονομικών στη μεταβατική κυβέρνηση του Μακαρίου (1959-60) και πρώτος υπουργός Οικονομικών 1960-62, διοικητής στην Κεντρική Τράπεζα Κύπρου (1962-1974), εξελέγη τον Σεπτέμβριο 1975 τακτικός καθηγητής στην Εδρα Ιστορίας Οικονομικών και Κοινωνικών Θεωριών του Οικονομικού Βίου της ΑΣΟΕΕ, εδίδαξε τα αντικείμενα της Ιστορίας του Οικονομικού Βίου και της Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών έως την αφυπηρέτησή του το 1996, με άκρα ευσυνειδησία και επιστημονικότητα.
Τα συγγράμματά του Αρχαία και Βυζαντινή Οικονομική Ιστορία (1980, 1982) και το δίτομον «Ιστορία της Οικονομικής Αναλύσεως» (2 τόμοι, Παπαζήσης, 1979-1980, β’ έκδοση 1983) αποτελούν έργα μακράς και συνεπούς διαπλοκής και συστηματικής ενασχολήσεως του Θεοχάρη με το αντικειμενό του. Γνώρισμα του βίου του υπήρξε το μειλίχιον του χαρακτήρος του, το βαθύ αίσθημα ελευθερίας και υπευθυνότητος, αποστέργοντας σε οποιεσδήποτε φατρίες, κόμματα και παρασυναγωγές. Μιμούμενος τον Κύριο, ο οποίος «εκκένωσεν εαυτόν, μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιππ. Β’ 7) και έχοντας προ οφθαλμών του την υπόμνησή Του «Ουαί υμίν, ότι αγαπάτε την πρωτοκαθεδρίαν» (Λκ. ια’ 43), απέφευγε την ανάλωση του χρόνου σε μάταιες εκδηλώσεις και επιδείξεις.
Ευτύχησε ο απόδημος Θεοχάρης και στην οικογένειά του με την αρμονική σύζυγό του Μάγδα, συμφοιτήτριά του, συνοδοιπόρο και σύντροφό του στις σπουδές, αρωγό στο συγγραφικό του έργο, μητέρα δύο παιδιών. Ο βίος του Ρηγίνου Θεοχάρη υπήρξε μεστός από έξοχα έργα, ομόλογα μεγάλων χαρισμάτων, ετίμησε το αξίωμα του ανθρώπου.
Είχα την τιμή και τη χαρά να συνεργασθώ με τον Ρηγίνο Θεοχάρη, τον σπουδαίο επιστήμονα και τον υπέροχο ανθρωπο, ο οποίος με τίμησε και με τη φιλία του μέχρι του θανάτου του. Ο Ρηγίνος Θεοχάρης δίδασκε και απαιτούσε από τους φοιτητάς του και τους συνεργάτες του ήθος, ακαδημαϊκό ήθος.
Σε μια εποχή παρακμής, ισοπέδωσης, απαξίας, πιστεύω ότι η πιο σημαντική, ίσως, παρακαταθήκη του καθηγητού Ρηγίνου Θεοχάρη προς την πανεπιστημιακή κοινότητα είναι η τήρηση του ακαδημαϊκού ήθους.
Για όσους τον γνωρίσαμε και δεχθήκαμε την ακτινοβολία της μορφώσεώς του, του ήθους και της ψυχικής του ομορφιάς, η θύμησή του θα μας είναι πάντα ζωντανή. Είη η μνήμη του αιώνια.
Ανεστης Κωνσταντινιδης, Δικηγόρος – τ. πανεπιστημιακός