Κύριε διευθυντά
Πολύ συχνή και πολύ ενοχλητική είναι, νομίζω, η σύγχυση γένους μεταξύ υποκειμένου και ρηματικού τύπου των μετοχών στον προφορικό, αλλά και τον γραπτό, δημόσιο (δηλαδή τον απευθυνόμενο ή προσιτό στο κοινό) λόγο, π.χ. «ισχυόντων (αντί ισχυουσών) διατάξεων», «τρεχόντων/ ουσών συναλλαγών», «επιβληθέντων/ εισών κυρώσεων», «πραγματοποιηθέντων/εισών εισπράξεων». Ισως δεν χρειάζεται να επεκταθεί κανείς στο ότι η μετοχή (όπως υποδηλώνει και ο όρος), ως «μέρος του λόγου», είναι μεν κατ’ αρχήν ρηματικός τύπος, π.χ. κατά τους χρόνους (με μετοχή ενεστώτος, αορίστου κ.λπ.), αλλά «μετέχει» και του ονόματος (συνήθως επιθέτου), π.χ. κατά το γένος, τον αριθμό κ.λπ. Στο πλαίσιο αυτό απαιτείται η σύμπτωσις γένους/αριθμού/ πτώσεως μεταξύ προσδιορισμού (μετοχής) και προσδιοριζομένου (ονόματος), «ισχύουσες διατάξεις» (ονομαστική πληθυντικού θηλυκού γένους). Δεν φαντάζομαι το σφάλμα να οφείλεται σε σύγχυση γένους/φύλου μετά τη σχετικώς πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση της δυνατότητας μεταβολής των καταχωρισμένων στοιχείων του δευτέρου.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης