Κύριε διευθυντά
Με αφορμή την επιστολή του κ. Δημ. Χατζηδάκη (29/6) για την ονομασία των δρόμων της Αθήνας, θα ήθελα να επικεντρωθώ στο θέμα της μετονομασίας (δρόμου ή πλατείας), η οποία κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να γίνεται κατόπιν προσεκτικής μελέτης και με μεγάλη προσοχή, τα δε κριτήρια να είναι αυστηρώς αντικειμενικά. Δυστυχώς, στο παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο, πραγματοποιήθηκαν μετονομασίες οι οποίες αποτέλεσαν μεγάλη αδικία. Θα ήθελα με την παρούσα επιστολή να αναφερθώ σε μία λίαν σκανδαλώδη. Ο λόγος για την πλατεία (Δημαρχείου – Κοτζιά) η οποία κατά πρώτον έφερε το όνομα του μεγάλου φιλέλληνα βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, του μόνου Ευρωπαίου ηγεμόνα που τάχτηκε ανοικτά υπέρ του αγώνα της ανεξαρτησίας μας το 1821, παρά τις διαμαρτυρίες του Μέτερνιχ. Επίσης ήταν ο μόνος ηγέτης ο οποίος μετά την πτώση του Μεσολογγίου έδωσε μεγάλο ποσό χρυσών νομισμάτων στους Τούρκους εξαγοράζοντας την ελευθερία πολλών Μεσολογγιτών αιχμαλώτων από τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, και οι Ελληνες τον έσβησαν από την πλατεία δίνοντας το όνομα του δημάρχου Κώστα Κοτζιά. Αξίζει όμως να παρακολουθήσουμε εν συντομία το ιστορικό.
Στις 11/02/1934 ο Κώστας Κοτζιάς εκλέγεται δήμαρχος και στις 31/08/1936 γίνεται υπουργός Διοίκησης, Πρωτευούσης. Από τον Απρίλιο του 1939 προσπαθεί, για λόγους προσωπικής συναλλαγής, να κατεδαφίσει το αριστουργηματικό Δημοτικό Θέατρο, έργο του Τσίλλερ. Το επιτυγχάνει ύστερα από πεισματικό αγώνα, πείθοντας τον υφιστάμενό του δήμαρχο Αμβρόσιο Πλυτά, ο οποίος στις 16/05/1939 φέρνει εισήγηση στο δημοτικό συμβούλιο και εξασφαλίζει την απόφαση της κατεδάφισης, παρά την αντίθετη γνώμη του διευθυντού σχεδίου πόλεως του δήμου, όπου με εμπεριστατωμένη μελέτη και αδιάσειστα επιχειρήματα προσπαθεί να αποτρέψει το έγκλημα αυτό. Αντ’ αυτού ο Πλυτάς πλέκει το εγκώμιο του προϊσταμένου του υπουργού. Τελικά η κατεδάφιση γίνεται πραγματικότητα και εξαφανίζεται έτσι ένα από τα λαμπρότερα οικοδομήματα στην Αθήνα.
Στις 4/9/1945, το τότε δημοτικό συμβούλιο διαμαρτύρεται για το έγκλημα αυτό και απαιτεί να παραπεμφθούν οι υπεύθυνοι στον εισαγγελέα. Η συνέχεια κωμικοτραγική. Οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν τιμώρησαν τους υπευθύνους, αλλά με απόφαση της 9/12/1951 τίμησαν τον βασικό υπεύθυνο αυτού του εγκλήματος με τη μετονομασία της πλατείας Λουδοβίκου Α΄ σε πλατεία Κοτζιά. Εστησαν δε την προτομή του στη θέση του κατεδαφισμένου θεάτρου. Ευτυχώς, κάποιος ευαίσθητος Αθηναίος δεν άντεξε την προσβολή και μια νύχτα την έκανε κομμάτια. Θέλω να πιστεύω ότι κάποιος δήμαρχος θα διορθώσει το λάθος και θα επαναφέρει στην πλατεία το όνομα του μεγάλου φιλέλληνα Λουδοβίκου Α΄ όπου εκεί οι Ελληνες επί έναν αιώνα τον τιμούσαν για την μεγάλη προσφορά του και εξέφραζαν με τον τρόπο αυτόν την ευγνωμοσύνη τους.
Ι. Κ. Γεωργίου, Καρδιολόγος