Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας στην επιφυλλίδα της κ. Μαρίας Κατσουνάκη («Κ» 13/7/2019) τα παραθέματα από όσα είπε ο κ. Αλ. Τσίπρας για τη Νομική Σχολή στην Πάτρα και τις επ’ αυτών παρατηρήσεις της για την αντιπολίτευση που θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θυμήθηκα το «Εργα, όχι λόγια», που στην επικοινωνιακή του διάσταση, θεωρήθηκε ως υπόσχεση προεκλογική και με τη σημασία αυτή καθιερώθηκε στον πολιτικό λόγο.
Ηδη, ενόψει της προθυμίας με την οποία πολυλογούν οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες για να αντικρούσουν τις αιτιάσεις, δεν θα ήταν άστοχη μια αντίστροφη εφαρμογή του συνθήματος: Οχι λόγια! Εργα και πράξεις.
Αυτό να είναι το γήπεδο Μητσοτάκη. Στο άλλο, διαπρέπουν Ρονάλντο και Μέσι της επικοινωνιακής-εικονικής πραγματικότητας. Περιττεύει ο (αντ-)αγωνισμός. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι είναι αξιοσημείωτη η συγκατάβαση (στο «Αντιδεξιό σύνδρομο» του κ. Ηλ. Μαγκλίνη – στο ίδιο φύλλο) για το γεγονός ότι όλοι οι υπουργοί έδωσαν θρησκευτικό όρκο – κανείς δεν σεβάσθηκε το παράδειγμα της προοδευτικής ελευθεριότητας που προηγήθηκε…
Και άλλο τόσο η πληροφορία για τις 2.500 εκτελέσεις θανατικών ποινών μέχρι το 1954. Προδήλως, πρόκειται περί των καταγεγραμμένων. Διότι υπάρχουν και οι άγραφες, εκεί όπου το αίμα δεν άφησε τα ίχνη του στα πρακτικά, παρήγαγε όμως τις προϋποθέσεις για το όντως «πρωτόφαντο» αντιαριστερό σύνδρομο, που σε παράλληλη πορεία με το αντιδεξιό, άνοιξε παλαιότερα τις πύλες της κόλασης για τους Ελληνες.
Οι νεότερες γενιές μεγάλωσαν μαθαίνοντας τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έπεσε σε ξένα χέρια και λερώθηκε. Για την ανεύρεσή της, είναι απαραίτητος ο «αμφοίν μύθος». Αλλιώς επικρατεί το παραμύθι που προσφέρει παραμυθία στους μεν, αδικεί όμως τους δε.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη