Κύριε διευθυντά
Είναι οπωσδήποτε θεμιτή η επιλογή του αρθρογράφου σας κ. Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου (Οιδίπους, η αμεριμνησία της εξουσίας, «Η Καθημερινή», Κυριακή 21.7.2019) να βασίσει την ανάλυσή του της τραγωδίας «Οιδίπους τύραννος» στο βάρος της μοίρας, αντί για τη σχέση του ήρωα με την Ιοκάστη όπως έχουν κάνει άλλοι. Τα προβλήματα όμως έτσι δεν σταματούν να πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται, ούτε οι θεατές έστω να αποκτούν ματιά περισσότερο κοφτερή από πριν. Αν όντως του Τειρεσία το προτέρημα είναι η γνώση, η αλήθεια, και μάλιστα περί του παρελθόντος και του μέλλοντος, τότε γιατί δεν συνεκτιμάται από αυτόν και η πληροφορία για την αρχική ενοχή και του ίδιου του πατέρα, του Λάιου δηλαδή, συνυπολογίζοντας έτσι και την απαρχή της μήνης του Μαντείου, κάτι που εύλογα θα λειτουργούσε ως ελαφρυντικό ίσως για τον «φονιά» Οιδίποδα; Και πού ήταν ο Τειρεσίας, όπως ο Οιδίποδας ο ίδιος τον προκαλεί να απαντήσει, όταν ο λοιμός επλάκωνε τη Θήβα και κάποιος με γνώση (ή μήπως και με κάτι άλλο;) έπρεπε να λύσει το αίνιγμα;
Θα νομίζουμε ότι έχουμε τελειώσει με την κλασική αυτή τραγωδία ακριβώς εκεί όπου αρχίζουν να διαφαίνονται τα πραγματικά ερωτήματα που αυτή μας θέτει. Αυτό και το μεγαλείο της. Μπορούμε με σιγουριά πάντως να δεχθούμε ότι ο Σοφοκλής δεν την έγραψε για να ξαναθέσει τα ίδια ερωτήματα όπως στην «Αντιγόνη» του χρόνια πριν, αλλάζοντας απλώς τους ρόλους. Ο Οιδίπους δεν είναι ένας άλλος Κρέων, προκειμένου να του αξίζει να τιμωρηθεί για την επηρμένη του άγνοια – ούτε η Ιοκάστη μια άλλη Ευρυδίκη, για να αυτοκτονήσει απεγνωσμένη και θρηνώντας, είναι αντίθετα η πρώτη γυναίκα στη σκηνή που παίρνει το μυστικό στον τάφο της. Ενας νεαρός ακόμη Φρόιντ φαίνεται το πρόσεξε αυτό εγκαίρως όσο και επιτυχώς.
Λεωνιδας Μπουριτσας