H επέτειος του ’21 και περί σχολίων

H επέτειος του ’21 και περί σχολίων

Κύριε διευθυντά

Ο κ. Νίκος Δήμου, υπό τον τίτλο «Πώς θα γλιτώσω το νέο ’21» και με την πληροφορία ότι ενδέχεται να πάει στη Νέα Ζηλανδία «[…] για να μη φτάσει ώς εκεί ο ήχος των θουρίων, των εμβατηρίων και των κωδωνοκρουσιών», ενόψει των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, έγραψε στο «Βήμα» της Κυριακής 11 Αυγούστου ότι «[…] η ιστορία του ’21, όπως εμφανίζεται στην Ελλάδα, αποτελείται 99% από μύθους», χαρακτήρισε «αψιμαχίες με τον Δράμαλη» τη Μάχη των Δερβενακίων και αποφάνθηκε ότι «την Ελλάδα δεν την απελευθέρωσαν οι Ελληνες, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις, αφού ο Ιμπραήμ είχε καταλάβει όλη τη χώρα», επανέλαβε δε πρότασή του η εθνική εορτή (της 25ης Μαρτίου) «να μετατεθεί στις 8 Οκτωβρίου, επέτειο της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, οπότε πραγματικά απελευθερώθηκε η Ελλάδα, χωρίς Παναγίες και μοναστήρια». Αντιθέτως, ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, σεβαστός και αναγνωρισμένος ως μία από τις κορυφαίες μορφές που λάμπρυναν το διπλωματικό σώμα της χώρας, για το ίδιο ζήτημα (δηλ. την απελευθέρωση της Ελλάδας) γράφει τα εξής στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Οι Τούρκοι και εμείς», Α΄ τόμος, σελ. 54: «Υπάρχει η τάση –κυρίως, αλλά όχι μόνο– μεταξύ των Τούρκων να αποδίδεται η ευτυχής για τους Ελληνες κατάληξη του Αγώνα στην επέμβαση των Τριών Δυνάμεων. Η άποψη αυτή παραγνωρίζει όμως ότι, για να υπάρξει αυτή η επέμβαση, χρειάστηκε να επιδράσουν τρεις τουλάχιστον παράγοντες. Ο πρώτος, και ίσως ο κυριότερος, ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες των Ελλήνων, που έδειξαν στα δύο πρώτα χρόνια της Επαναστάσεως ότι αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα ξεπερνούν τα όρια μιας τοπικής εξεγέρσεως και δημιουργούν μια νέα πολιτική πραγματικότητα που οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν μπορούσαν να αγνοήσουν. Ακόμη και αργότερα όμως, όταν οι πολεμικές εξελίξεις έγιναν ολοένα και πιο δυσμενείς για τους Ελληνες, η επίμονη συνέχιση του αγώνα, ιδίως μετά την πτώση του Μεσολογγίου και μέχρι το 1829, δεν άφησε να χαλαρωθεί το ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων, δείχνοντας ότι υπήρχε φωτιά κάτω από τη στάχτη των ερειπίων που άφησε ο Ιμπραήμ». Προσθέτοντας απλά ότι το ’21, εκτός από αντικείμενο ψυχρής επιστημονικής μελέτης «εντός υαλίνου κώδωνος» της ιστορικής επιστήμης, είναι και μια σπαρακτική ιστορία αιμάτων, μαρτυρίου, θυσιών και υψιπετούς έμπνευσης ποιητών όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης κ.ά., αιμάτων και θυσιών που δικαιούνται τουλάχιστον τον σεβασμό μας, αναρωτιέμαι ποιος είναι άραγε πιο κοντά στην αλήθεια, ο κ. Νίκος Δήμου ή ο νηφάλιος την παρατήρησιν και την κρίσιν Βύρων Θεοδωρόπουλος; Και ακόμη: αραγε το ’21 ήταν ελληνικό ή μήπως συνέβη σε άλλη χώρα;

Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή