Κύριε διευθυντά
Δεν αρμόζει στη συσσωρευμένη γνώση των 100 χρόνων της «Καθημερινής» και στη σοφία της ηλικίας της το περί ούζου άρθρο της κυρίας Μερόπης Παπαδοπούλου, που μας παρακινεί «να βουτήξουμε για αχινούς», ένα απειλούμενο με εξαφάνιση –κυρίως από τα ελληνικά νερά– ζώο-φίλτρο των ρύπων της θάλασσας, αλλά και αυστηρά προστατευόμενο, τόσο από την κοινοτική όσο και την ελληνική νομοθεσία!
Η κ. Παπαδοπούλου ζητεί ακόμα «να φροντίζουμε να φέρνουμε από το σπίτι ένα μαχαίρι και να δείξουμε στα παιδιά να βγάζουν πεταλίδες από τα βράχια». Σε πόσες άραγε δεκάδες μέτρα βραχοακτής θα καταστραφούν άδικα τα οικοσυστήματα, αφού για να συνειδητοποιήσει ο εγκέφαλος μία γεύση απαιτούνται τουλάχιστον τρεις γεμάτες πιρουνιές τροφής…
Αρκετά πια με την ανθρώπινη πλεονεξία και τον απύθμενο εγωκεντρισμό. Οχι, δεν είναι ο άνθρωπος ο ομφαλός της Γης. Ας σεβαστούμε το περιβάλλον, ακόμη και εάν το κάνουμε μόνο και μόνο για να επιβιώσουμε ως είδος. Ας ακούσουμε αυτούς που προειδοποιούν για την υπεραλίευση και σκουπιδοποίηση των θαλασσών, την αποψίλωση των δασών λόγω της υπερβολικής κτηνοτροφίας και την επακόλουθη έκλυση μεθανίου με το φαινόμενο θερμοκηπίου. Ας εξηγήσουμε στα παιδιά ότι δεν μας ανήκει η Γη, ότι στη Φύση όλα έχουν την ίδια αξία και δικαίωμα στη ζωή, είναι εξίσου απαραίτητα αλλά και αλληλοεξαρτώμενα. Ας τους ανοίξουμε τα μάτια στην εκπληκτική ομορφιά της βιοποικιλότητας των οικοσυστημάτων, στη θαυμαστή προσαρμοστικότητα και σοφή εξέλιξη πανίδας και χλωρίδας μέσα στους αιώνες, στην αναμφίβολη ευφυΐα όλων των ειδών, π.χ. η επικοινωνία των ριζών των δέντρων ή η εντυπωσιακή επινοητικότητα του χταποδιού. Ας διδάξουμε στα παιδιά την ενσυναίσθηση και ας τους δώσουμε να κατανοήσουν τα λόγια της Jane Goodall και άλλων αμέτρητων επιστημόνων: «το κρέας, το ψάρι, τα θαλασσινά στο πιάτο μας, είναι καρπός τρόμου, πόνου και θανάτου».
Αντί να ωθούμε –και να εθίζουμε– τα παιδιά να σκοτώνουν με τόση ευκολία ό,τι δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος, ας τα μάθουμε τη χαρά της σωματικής κίνησης μέσα από το παιχνίδι και τα αθλήματα τόσο στη στεριά όσο και στο νερό, ας τους εξηγήσουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα από τα πολλά είδη ζωής και μέρος της Φύσης και ας τους δώσουμε το παράδειγμα του μέτρου και της λιτότητας στη διατροφή. Θα πάψουν να είναι από τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη, θα ζήσουν μια πιο ευχάριστη και ευτυχισμένη ζωή και θα ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες για πρόωρη και συχνή προσφυγή σε καρδιολόγους και ΜΕΘ.
Iολη Σταματοπουλου
Απάντηση
Είναι προφανές ότι χρειάζονται άδειες για να κάνουμε πολλά πράγματα, όπως να χτίσουμε ένα σπίτι, να οδηγήσουμε αυτοκίνητο, να κυνηγήσουμε, να ψαρέψουμε… Αν όμως έγραφα σε ένα άρθρο «πάρτε το αυτοκίνητό σας και πηγαίνετε στη Νεμέα να δοκιμάσετε κρασιά» δεν θα συμπλήρωνα «αν φυσικά έχετε άδεια οδήγησης και έχετε συμπληρώσει το 18ο έτος και καταναλώνετε υπεύθυνα αλκοόλ». Υπάρχουν πράγματα που θεωρώ αυτονόητα… αλλά τελικά ίσως έχετε δίκιο και πρέπει τελικά να δίνονται πιο λεπτομερείς και σαφείς πληροφορίες προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Εκεί όμως που θα διαφωνήσω ριζικά είναι στο κομμάτι της επιστολής όπου αναφέρεται ότι αν τα παιδιά τρώνε κρέας, ψάρι, θαλασσινά, ωθούνται και εθίζονται «να σκοτώνουν με τόση ευκολία ό,τι δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος».
Γνωρίζω εκατοντάδες παιδιά –και το δικό μου ανάμεσά τους– που ενώ διατρέφονται και με ζωικές πρωτεΐνες δεν έχουν εξελιχθεί σε εθισμένους εκτελεστές ζώων, πτηνών και ψαριών.
Μεροπη Παπαδοπουλου, Δημοσιογράφος