Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην «Καθημερινή» της Τρίτης 1ης Οκτωβρίου 2019 τη συνέντευξη που έδωσε ο σκηνοθέτης κύριος Κώστας Γαβράς. Επιθυμώ, καταρχάς, να διευκρινίσω ότι είμαι ελάχιστα ειδικός περί τα κινηματογραφικά.
Στη συγκεκριμένη συνέντευξη, σχετικά με την πρόσφατη ταινία του, προσδοκούσα και προσδοκώ από κάθε υπεύθυνο άνθρωπο της τέχνης και των γραμμάτων, από κάθε δημιουργό δηλαδή, να προτάσσει, όταν δημιουργεί και απευθύνεται σε παγκόσμιο ιδιαίτερα κοινό, την αίσθηση της μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας.
Πρέπει, εν ολίγοις, κάθε δημιουργός που επηρεάζει πλατιές μάζες ανθρώπων, το έργο του να έχει ή σωστότερα να εμπεριέχει πρωτίστως ηθικό αποτύπωμα.
Ο κ. Γαβράς, λυπάμαι που στη δύση της καριέρας του αστόχησε ασυγχώρητα ηρωοποιώντας στην ταινία του «Ενήλικοι στην αίθουσα», έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες, παλαιούς και νέους, της πρόσφατης ελληνικής κρίσης και καταστροφής.
Κρίση που μία από τις συνέπειές της ήταν να ξενιτευτούν 500.000 Ελληνες στην αλλοδαπή. Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να μην εμπαίζει τους Ελληνες ο ώριμος πλέον κ. Γαβράς με τη δήλωσή του ότι νιώθει «πληγωμένος» για τον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων, ιδιαίτερα νέων παιδιών.
Θα όφειλε να έχει σκεφθεί ωριμότερα πριν αποφασίσει να ηρωοποιήσει ανθρώπους που ουσιαστικά θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για τα ολέθρια σφάλματα και τους καταστρεπτικούς χειρισμούς τους έναντι της Ελλάδας και των Ελλήνων πολιτών.
Ανεστης Διακοδημητρης, Κηφισιά