Κύριε διευθυντά
Συνήθως η ζωή μας είναι ένας ρόλος. Τις πιο πολλές φορές οι πιο πολλοί απλώς τον υποδύονται. Μερικοί –σπανιότερα– τον ζουν και ο ρόλος τους είναι πραγματικά ο εαυτός τους. Στις τωρινές ελληνικές περιστάσεις, με το σαρωτικό «τσουνάμι» της μαζικής εισροής ανθρώπινων στρατιών στη χώρα μας να υψώνεται ως γιγαντιαίο τείχος στον ορίζοντα των ανατολικών και νότιων συνόρων μας, χωρίς δυνατότητα εκροής τους προς τη Δύση και τον Βορρά, κάποιοι εξ ημών ή επέλεξαν ή ζουν τον ρόλο ή του πραγματιστή ή του ανθρωπιστή. Η θεωρητικοφανής αυτή εισαγωγή με οδηγεί, κ. διευθυντά, στο ακόλουθο ερώτημα: Ακόμη και οι γνήσιοι ανθρωπιστές, ποια νομίζουν ότι είναι τα όρια αντοχής της Ελλάδας, ως πού φτάνουν οι δυνατότητες της υποδοχής, περίθαλψης και, πιθανόν, μακροχρόνιας «ενσωμάτωσης» ανθρώπινων μαζών στον γεωγραφικό, κοινωνικό-συμβιωτικό και «επιβιωτικό» χώρο της;
Ωραία είναι τα λόγια, οι ανθρωπιστικές αξίες, η επιτιμητική για αντίθετες απόψεις επιχειρηματολογία, οι αναφορές στον υψηλόφρονα αλλά εν τοις πράγμασιν απόντα ΟΗΕ κ.λπ., αλλά ένα ερώτημα είναι αμείλικτο: Ποια είναι η πρότασή τους;
«Τι να κάνουμε», όπως θα έλεγε και ο Λένιν στους εξ απαλών ονύχων αναγνώστες του, οι οποίοι «έπαιξαν» μεν το παιχνίδι της Συνθήκης του Μπρετ-Λιτόφσκ για να τουμπάρουν τους Δυτικούς, όμως στο τέλος έγινε από αυτούς η γνωστή κ…τούμπα;
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη