Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 20/11/19, ο συνεργάτης σας κ. Μ. Τσιντσίνης, στη μόνιμη στήλη του ΜΑΣΚΕΣ και με τίτλο «Ληξιαρχεία», μεταξύ άλλων που γράφει, με αφορμή τη νίκη του Τσιτσιπά στο Λονδίνο και τον θόρυβο που δημιούργησε, χαρακτηρίζει το τένις «εξωτικό» σπορ, εξηγώντας ότι εννοεί μη μεσογειακό.
Στην προσπάθειά του να δείξει πόσο άσχετος με το τένις είναι ο ελληνικός λαός επικαλείται την ιδιότητά του ως μεσογειακού γι’ αυτή την έλλειψη επαφής με το άθλημα και τινάζει στον αέρα το επιχείρημά του.
Το τένις, λοιπόν, δεν είναι και τόσο εξωτικό. Ανθεί κατ’ εξοχήν στις μεσογειακές χώρες – τουλάχιστον τις ευρωπαϊκές. Παραδοσιακές δυνάμεις είναι η Ισπανία (σε βάθος, ίσως πρώτη στον κόσμο), η Γαλλία, η πρώην Γιουγκοσλαβία (σήμερα Κροατία και Σερβία), αλλά και η Ιταλία.
«Συμπτωματικά», όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, που δεν βρέχεται απ’ τη Μεσόγειο, έχει να επιδείξει (σε βάθος παρελθόντος) κάνα δυο παίκτες πρώτης γραμμής Βρετανούς, τρεις-τέσσερις Σουηδούς, δύο Ελβετούς, έναν Αυστριακό και κάπως περισσότερους Γερμανούς. Μια μεικτή Μεσόγειων παικτών μάλλον θα κέρδιζε μια μεικτή της υπόλοιπης Ευρώπης.
Αρα, το εξωτικό, που κατά τον κ. Τσιντσίνη σημαίνει μη μεσογειακό, ήταν ατυχές. Εκτός αν με το Μεσόγειος ο κ. Τσιντσίνης εννοεί μόνο ό,τι απ’ αυτήν βρέχει την Ελλάδα.
Το υπόλοιπο κείμενο είναι προσωπικές απόψεις του συντάκτη του, τις οποίες, αν και διαφωνώ μ’ αυτές, δεν έχω λόγο να σχολιάσω. Αλλά μεσογειακές χώρες άσχετες με το τένις δεν είναι απλώς γνώμη, είναι λάθος.
Θεμης Κεσισογλου, Αγία Παρασκευή