Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την εξαγγελία της κυβέρνησης για τη συνταγματική κατοχύρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, με έκπληξη παρατήρησα την απουσία οποιασδήποτε κριτικής για την πολιτική αυτή. Τα βασικά θέματα είναι δύο, αφενός το οικονομικό και αφετέρου το πολιτικό. Ως προς το οικονομικό, το μεγαλύτερο κόστος κάθε πολιτικής επιδομάτων είναι ότι αφαιρεί τα κίνητρα για παραγωγικότητα, κρατώντας τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα στο οικονομικό περιθώριο. Ο μοναδικός τρόπος για να βελτιωθεί πραγματικά η οικονομική κατάσταση των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας μας και όχι η συνταγματική θεσμοθέτηση επιδομάτων. Ως προς το πολιτικό, είναι προφανές πως απώτερος σκοπός της κυβέρνησης είναι να καταστήσει τους ανθρώπους αυτούς απόλυτα εξαρτημένους από το κράτος, δημιουργώντας έτσι μια στρατιά ψηφοφόρων, με προφανή σκοπό την εξασφάλιση της πολιτικής της επιβίωσης. Πρόκειται, δηλαδή, για ξεκάθαρη εξαγορά, αλλά και για μια πράξη μεγίστης προσβολής σε όσους πολίτες παραμένουν παραγωγικοί σε αυτή τη χώρα και στερούνται τον καρπό των προσπαθειών τους, προκειμένου η πολιτική εξουσία να εξαγοράσει τις ψήφους «των πολλών». Ο Ντε Τοκβίλ είχε γράψει για την αμερικανική δημοκρατία το 1835 ότι «η αμερικανική δημοκρατία θα επιζήσει, μέχρι την ημέρα που το Κογκρέσο θα ανακαλύψει ότι μπορεί να εξαγοράσει τους ψηφοφόρους με τα χρήματά τους». Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε ολόκληρο το φάσμα του, έχει ανακαλύψει εδώ και δεκαετίες ότι μπορεί να εξασφαλίσει τις ψήφους των πολλών με τα χρήματα των λίγων, κρατώντας με αυτό τον τρόπο τόσο τους πολλούς όσο και τους λίγους σε ομηρία και τη χώρα στην ανέχεια.
Γιαννης Μπαζινας, Δικηγόρος, υπ. διδ. Πανεπιστημίου, Λονδίνου