Κύριε διευθυντά
Το άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Λιάλιου στην «Καθημερινή της Κυριακής» (10/11/19), σχετικά με το πρόβλημα που έχει προκύψει για χιλιάδες ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας εντός σχεδίου πόλης στη Σαρωνίδα, αναδεικνύει τις χρόνιες παθογένειες της κρατικής μηχανής, τη γραφειοκρατία και το πώς η κακή ερμηνεία του νόμου, ίσως ως αποτέλεσμα της νομοθετικής Βαβυλωνίας που επικρατεί, μπορεί να βάλει σε περιπέτειες ανυποψίαστους και νομοταγείς πολίτες!
Σε μια εποχή κατά την οποία η χώρα μας αναζητεί απεγνωσμένα ξένες επενδύσεις και την προώθηση του προγράμματος Golden Visa, αναρωτιέμαι αν είναι δυνατό ένας ξένος επενδυτής/αγοραστής να εμπιστευθεί την Ελλάδα, όταν μια ξεχασμένη απόφαση του 1872 έρχεται να εφαρμοστεί, παρερμηνευμένη και οριζόντια, έπειτα από 150 χρόνια.
Πώς κάποιος να επενδύσει στην Ελλάδα του 2020, στη χώρα που μπορεί να αμφισβητήσει, ξαφνικά, από το πουθενά, ιδιοκτησίες εντός σχεδίου πόλης, οι οποίες αγοράστηκαν νόμιμα ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα (μετά προφανώς από έλεγχο τίτλων), μεταγράφηκαν στο υποθηκοφυλακείο, πήραν σε κάποιες περιπτώσεις οικοδομική άδεια, ενώ σε άλλες δάνεια από τράπεζες (άρα επιπλέον έλεγχος) και συνδέθηκαν σύμφωνα με τον νόμο στο δίκτυο ρεύματος;
Αναρωτιούνται μετά οι ιθύνοντες τι φταίει και δεν έχουμε επενδύσεις…
Μα, ποιος ξένος θα αποφασίσει να βάλει λεφτά σε μια χώρα στην οποία δεν ξέρει τι του ξημερώνει και στην οποία ακόμη βασιλεύουν η αβεβαιότητα και ο νομοθετικός παραλογισμός!
Βανα Τσακατικα, Πολιτική επιστήμων