Κύριε διευθυντά
Πραγματοποιήθηκε προ εβδομάδων η περίφημη Διάσκεψη του Βερολίνου αναφορικά με την προσπάθεια ειρήνευσης στην πολύπαθη Λιβύη. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και φυσικά το πράγμα θα έχει συνέχεια. Οι Μεγάλες Δυνάμεις του παρόντος καιρού έκαναν το «ανθρωπιστικό» τους καθήκον σε αυτό το στάδιο. Ας ελπίσουμε πως το ειρημένο εγχείρημα και η όποια συνέχειά του δεν θα έχει σχέση με τη ρήση «ubi solitudinem faciunt, pacem appellant» (δηλ. «όπου επέρχεται ερήμωση, ονομάζεται ειρήνη»).
Επίσης εύχομαι εκ βάθους καρδίας ο «Επουράνιος Βασιλεύς και Πατήρ των Φώτων» να στείλει «Πνεύμα Φωτισμού και Αληθείας» στους ισχυρούς της ημέρας και των περιστάσεων. Και μία από τις πραγματικότητες είναι πως οι πάλαι ποτέ διαλάμψασες αυτοκρατορίες, π.χ. η Ρωμαϊκή, η Ανατολική Ρωμαϊκή (η λεγόμενη Βυζαντινή), η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Εθνους, η Οθωμανική κ.ά. δεν υπάρχουν πια, εξέπεσαν επειδή οδηγήθηκαν σε πτώση από τα δεδομένα της ροής του χρόνου. Η πορεία τους είναι αντικείμενο ακαδημαϊκής μελέτης, είναι σεβαστή, αλλά καιρός είναι να προσγειωθούν στην πραγματικότητα όσοι ονειρεύονται επανασυστάσεις αυτοκρατοριών. Αλλαξαν σύνορα και δημιουργήθηκαν κράτη! Ξεκαθαρίστηκαν διαθέσεις και λογαριασμοί μέσα από συγκρούσεις και αίμα. Ωραία τα όποια «σύνορα της καρδιάς», αλλά αν τα πάρουμε στα σοβαρά θα καταλήξουμε σε παγκόσμιο πόλεμο.
Αρχές του 20ού αιώνα έγιναν αλλαγές σε χάρτες και δυνάμεις, όχι μόνο εξαιτίας «υποταγής ηττημένων» αλλά επειδή οι ίδιοι οι λαοί προσπάθησαν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Δεν ήθελαν άλλη δεσποτεία ξένων πάνω από τα κεφάλια τους, ακόμα και αν εκείνοι οι ξένοι υπήρξαν «καλοί δυνάστες». Η δίνη των τότε γεγονότων είναι αληθές πως έφερε το τέλος και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αν δεν απατώμαι το 1914 βρέθηκε εκτός Λιβύης με την «Ιταλική Αποικιοκρατία» να παίρνει τη θέση της.
Η Υψηλή Πύλη πρέπει να πικράθηκε πολύ όταν έχανε έναν αραβικό κόσμο που δεν την ήθελε πια. Η ιστορία του Thomas Edward Lawrence (1888-1935), του «Λώρενς της Αραβίας» είναι γνωστή, όπως και εκείνη της Gertrude Margaret Lowthian Bell (1868-1926), της «Βασίλισσας της Ερήμου». Το σύμφωνο Sykes-Picot (Μάιος 1916) είναι γεγονός πως εμπεδώθηκε και περιόρισε αρκετά την οθωμανική επικράτεια. Ομως έτσι είναι η ζωή, το ποτάμι των πεπραγμένων δεν γυρίζει πίσω και αν οι αιρετές σήμερα ηγεσίες των εμπλεκομένων δεν παύσουν να επικαλούνται επικίνδυνες ουτοπίες ονείρων απατηλών, τότε οι σώφρονες ας επιδιώξουν την ειρήνη, «προετοιμαζόμενοι για πόλεμο» (si vis pacem, para bellum).
Ιωαννης Α. Μελισσειδης, Δρ Νομικής – Συγγραφέας, Αθήνα