Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται την τελευταία περίοδο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και όχι αναίτια τη στιγμή που η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εκδηλώνει μία ιδιαίτερα επιθετική στρατηγική, από το Αιγαίο έως την Κύπρο, ιδωμένη υπό το πρίσμα ενός ιστορικού και περαιτέρω γεωπολιτικού αναθεωρητισμού.
Από τη στιγμή που το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην επιδίωξη «διεθνοποίησης» του ζητήματος της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας, με άξονα και την καταγγελία του τουρκολιβυκού μνημονίου για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Και σαφώς το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι μη συμβατό με το διεθνές δίκαιο.
Βλέπουμε πως η πολιτική συμμετοχής σε τριμερείς συμμαχίες – μέτωπα, εναλλάσσεται με την αλλού σύσφιγξη και αλλού εμβάθυνση διμερών σχέσεων.
Ακριβώς και λόγω των εξελίξεων που καθίστανται ιδιαίτερα πυκνές την τελευταία περίοδο, στο συγκεκριμένο πεδίο, θεωρούμε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να λάβει στρατηγικά χαρακτηριστικά, διαμορφώνοντας τις δικές της αιχμές δίχως να ακολουθεί τις επιλογές και τις κινήσεις στις οποίες προβαίνει η Τουρκία. Ανοιχτό πρέπει να είναι ένα ρεπερτόριο διπλωματικών επιλογών (που συμπεριλαμβάνει και τη Χάγη) από το οποίο μπορεί να αναδειχθεί το υπόδειγμα της διασφάλισης των θέσεων της χώρας σε όλα τα επίπεδα.
Σιμος Ανδρονιδης, Υποψήφιος διδάκτωρ στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ