Κύριε διευθυντά
Οταν έπεφτε ένα αεροπλάνο με 100 ή 200 νεκρούς επιβάτες τα ΜΜΕ ασχολούνταν παγκοσμίως επί μέρες με το δυστύχημα και η θλίψη ήταν διάχυτη σε όλους, γνωστούς και άγνωστους των θυμάτων.
Με την ενσκήψασα προσφάτως πανδημία του κορωνοϊού, που θερίζει τους συνανθρώπους μας με εκατοντάδες νεκρούς καθημερινά, φαίνεται να έχουν αμβλυνθεί τα συναισθήματά μας σε σημείο που να στεκόμαστε βουβοί, απαθείς και ενίοτε αδιάφοροι, καθώς αντικρίζουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων το μακάβριο θέαμα του κομβόι των νεκροφόρων οχημάτων που μεταφέρουν στοιβαγμένα τα φέρετρα των νεκρών για αποτέφρωση ή ταφή.
Χωρίς συνοδούς και τελετές, χωρίς την παρουσία των αγαπημένων τους και χωρίς επικηδείους και δάκρυα αποτεφρώνονται ή θάβονται «πλούσιοι ή πένητες, δίκαιοι ή αμαρτωλοί», άσημοι ή διάσημοι από τον φόβο της διασποράς της νόσου.
Ευτέλεια και απαξίωση της ανθρώπινης οντότητας μετά θάνατον σε καιρούς ειρήνης, φέρνοντας στη μνήμη των παλαιοτέρων τις φρικτές εικόνες των κρεματορίων και ομαδικών σφαγών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Φαντάζει οπωσδήποτε αδιανόητη μια τέτοια κατάληξη του ανθρώπου, που πλάστηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του δημιουργού του.
Εύλογες, έως ένα σημείο, οι διατυπούμενες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απορίες των ανθρώπων για την απουσία της παρουσίας του Θεού προς προστασία του πλάσματός του από τη λαίλαπα του εξολοθρευτή ιού. Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αρκούμαστε στη γνωστή ρήση «άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου». Και ευελπιστούμε ότι κάποια στιγμή οι προσευχές των δικαίων θα εισακουστούν. Ας πορευθούμε επομένως με εγκαρτέρηση, ειρηνικά, χωρίς απόγνωση και πανικό στον δύσκολο αγώνα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Δημήτριος Δημηνας, Δικηγόρος, Κατερίνη