Κύριε διευθυντά
Στην πάνδημη, συνεχή και πανταχόθεν στατιστική αλγολαγνεία κρουσμάτων και απωλειών του εστεμμένου (κορωνο)ιού, που μας κατακλύζει, ίσως ενδείκνυται η απασχόληση με πιο πεζά θέματα, όπως η ακριβολογία.
Σε πολλές και ποικίλες περιπτώσεις γίνεται χρήση του όρου «εγγύηση», στον ενικό ή πληθυντικό, κατά «λογοτεχνική» ελευθεριότητα και όχι νομική ακριβολογία.
Η εγγύηση (άρθρο 847 Αστικού Κώδικα) είναι μια σύμβαση, που ρυθμίζει την υποχρεωτικά «τριγωνική» σχέση δανειστή-οφειλέτη-εγγυητή και αποβλέπει σε εξασφάλιση των αξιώσεων του δανειστή κατά του οφειλέτη από την ασφαλιζόμενη σύμβαση.
Συνεπώς, εγγύηση του οφειλέτη προς τον δανειστή δεν είναι νοητή και οι λεγόμενες «εγγυήσεις» των πωλητών, κατασκευαστών κ.ά. δεν είναι παρά συμβατικές ή νόμιμες υποχρεώσεις ή υποσχέσεις των υποχρέων (οφειλετών) που δεν προσθέτουν καμία επί πλέον ασφάλεια στον αντισυμβαλλόμενό τους (δανειστή). Οι πολυσυζητημένες «εγγυήσεις» της χώρας προς τους δανειστές της με βάση το μνημόνιο (δηλ. τη σύμβαση δανείου) δεν είναι παρά συμβατικές εξασφαλίσεις ή υποχρεώσεις οφειλέτη.
Μια άλλη «ανακριβής» χρήση του όρου «εγγύηση» γίνεται σε όλα ανεξαιρέτως τα μισθωτήρια ακινήτων. Ο μισθωτής καταβάλλει στον μισθωτή ως εγγύηση ένα ποσόν (συνήθως ένα ή δύο μισθώματα), το οποίο του επιστρέφεται κατά τη λήξη ή λύση της μίσθωσης, εφόσον ή καθ’ όσον έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις του.
Εδώ πρόκειται για μια συμβατική «εγγυοδοσία», δηλαδή παροχή εξασφάλισης από τον οφειλέτη/μισθωτή προς τον δανειστή/εκμισθωτή για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του μισθωτή από τη σύμβαση μισθώσεως.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης