Κύριε διευθυντά
Ναι! Μένουμε σπίτι και υπακούμε σε νομοθετικές διατάξεις, προκειμένου να φέρουμε σε αίσιο πέρας την επιχείρηση «κορωνοϊός». Μένουμε σπίτι, ανθιστάμενοι στον ιό που ρύπανε τον πλανήτη λόγω του προφανούς χαρακτήρα του και μας βύθισε σε πνεύμα απαισιοδοξίας και αφανισμού, δεδομένου ότι σε καθημερινή βάση φεύγουν από τη ζωή συνάνθρωποί μας με θλιβερή συχνότητα.
Ναι, μένουμε στο σπίτι μας, στο οχυρό της ζωής μας («ο ποντικός στην τρύπα του, ο μεγαλύτερος άρχοντας») παρέα με την αβεβαιότητα, την καχυποψία και την αμφιβολία, αν το αύριο το γκρεμίσει το υπόγειο ρεύμα του δαιμονικού ιού.
Υπάρχουμε ακόμα, δόξα τω Θεώ, μέσα στα σπίτια μας με όλες τις αισθήσεις μας στην υπηρεσία του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και κάπου κάπου βγαίνουμε με ευσπλαχνία στα ανοιξιάτικα μπαλκόνια μας, όχι για να ρεμβάσουμε τα αστέρια, αλλά για να χειροκροτήσουμε αυτούς τους γήινους αγγέλους με τις άσπρες και πράσινες ποδιές, που δεν παύουν να είναι άνθρωποι σαν εμάς με φόβους και ανασφάλειες, θέτουν όμως τον εαυτό τους στην υπηρεσία της ζωής.
Εφαρμόζουμε το «μένουμε στο σπίτι», όμως όλοι μας πρέπει –με μια ξεχωριστή αυτοσυγκέντρωση– να υψωθούμε σε ένα ανώτερο επίπεδο, εκεί όπου εργάζεται ένας μεγάλος αριθμός προσώπων που φέρνουν στους ώμους τους τον σταυρό του δικού τους κοινωνικού λειτουργήματος.
Πρόκειται για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό.
Μέσα στην υπέρτατη αγωνία του σήμερα, αυτά τα άτομα, στο πλαίσιο του λειτουργήματός τους, δίνονται στους συνανθρώπους τους χωρίς να κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους, και αποτελούν πρότυπα δράσεως.
Υπερβαίνουν τον εαυτό τους, κάνουν την επιστήμη τους θρησκεία και αντίδοτο στο κακό προς όφελος των άλλων. Η λέξη λειτούργημα, officium, σημαίνει υποχρέωση, οφειλή, χρέος. Εν μέσω μιας πανδημίας, ο γιατρός οφείλει να διατίθεται, να δώσει από τον εαυτό του όσα μπορεί να δώσει και περισσότερα ακόμα, να υπερβεί τον εαυτό του, να δοθεί στους άλλους.
Το θέμα δεν είναι να τους αναγορεύσουμε ήρωες για τον αγώνα τους με ένα χειροκρότημα, αλλά να αναγράφουμε τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφεραν και προσφέρουν στην ανθρωπότητα, όχι μόνο σε τραγικές στιγμές, αλλά σε όλο το διάγραμμα της ιστορίας της. Ο μέγιστος των λυρικών της αρχαιότητας Πίνδαρος λέει: «Η αρετή που επαινείται μεγαλώνει σαν δέντρο». Ανταμοιβή τους, η ικανοποίηση στη συνείδησή τους ότι εκπληρώθηκε το καθήκον τους.
Στην αναζήτηση της δικαιοσύνης και της ισότητας, θεωρώ χρέος της πολιτείας να βρει τον τρόπο να ανταμειφθούν αυτοί που εμπλέκονται άμεσα με τους πάσχοντες, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική τους ζωή καθώς και της οικογένειάς τους. Ωστόσο, για όλους μας υπάρχει μέσα μας ένας παθιασμένος Δον Κιχώτης που μας εμψυχώνει να παλέψουμε για την επιβίωσή μας και αναφωνεί «Ζήτω η ελπίδα», γιατί είναι υποχρέωση του ανθρώπου «κι εκεί ακόμα που δεν υπάρχει ελπίδα, να επινοήσει την ελπίδα» (Αλμπέρ Καμύ).
Τιτικα Βρυαζη-Μασδρακη, Κάντζα Αττικής