Κύριε διευθυντά
Ο οικισμός Βαρυμπόμπης, περί τα 600 στρέμματα, μπήκε στο σχέδιο πόλεως το 1941 (ΦΕΚ 418/Α). Χτίστηκαν σπίτια, φτιάχτηκαν δρόμοι, πλατεία, σχολείο, εκκλησία. Το 1981, σε επίσκεψή μου στη ΔΟΥ Αχαρνών για πληρωμή φόρου μεταβίβασης ακινήτου, ο διευθυντής ανήσυχος με ρώτησε τι πρέπει να κάνει, καθ’ όσον εκ μέρους του δασαρχείου τού είχαν δώσει να μοιράσει πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής, ήτοι να εκδιώξει όλους τους νόμιμους οικιστές. Η απάντησή μου ήταν απλή: κάντε μια ασφάλεια ζωής. Με τα χρόνια το θέμα ετάφη. Νομίσαμε ότι ησυχάσαμε… Η εντύπωσή μας ενισχύθηκε όταν επαληθεύθηκαν οι τίτλοι μας με το κτηματολόγιο. Αλίμονο, νέα βόμβα! Τώρα το πανάθλιο ελληνικό Δημόσιο (ούτε ιερό ούτε όσιο) ξεθάβει το θέμα με νέο ορισμό: «ναι μεν απώλεσε τον δασικό χαρακτήρα, αλλά όχι και τον ιδιοκτησιακό». Δηλαδή κάθε 40 χρόνια ζούμε έναν εφιάλτη. Και ενώ θα έπρεπε να ισχύσει ο γνωστός κανόνας, ότι δηλαδή «ο ενιστάμενος (Δημόσιο) εν τω ενίστασθαι θεωρείται ενάγων και πρέπει να αποδείξει τους ισχυρισμούς του», υποβάλλουμε εμείς ενστάσεις, με μεγάλη αγωνία πάντοτε, για την τύχη τους. Να σημειωθεί ότι ο (κρατικός) εισηγητής του θέματος εισηγείται την απόρριψη. Εν αναμονή. Εως τη μετά 40 χρόνια πάλι (που θα έχουμε εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο) νέα βόμβα που θα αφορά, άραγε, τα υπόγεια ύδατα, άρα θα διεκδικείται η γη μας σύμφωνα με το δόγμα «τα επικείμενα είκει τοις υποκειμένοις»; Δεν αποκλείεται… Πανάθλιο Δημόσιο είναι αυτό.
Δημ. Δημητριου, τ. Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Επίλεκτα στελέχη … υπάρχουν
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με ενδιαφέρον την πρόταση των ερευνητών του Ινστιτούτου Max Planck για τη «στρατολόγηση» επίλεκτων στελεχών για την ελληνική διοίκηση μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημοσιεύθηκε στο κυριακάτικο φύλλο της 2/4/2017. Ωστόσο, η ιδέα αυτή δεν είναι καινούργια και κάτι ανάλογο έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή εδώ και χρόνια στην Ελλάδα με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα, μάλιστα. Το 1996, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε τη δημιουργία της Μονάδας Οργάνωσης της Διαχείρισης (ΜΟΔ) Α.Ε. όταν διαπίστωσε ότι οι επιδόσεις της χώρας μας στη διαχείριση των ευρωπαϊκών αναπτυξιακών προγραμμάτων ήταν ιδιαίτερα απογοητευτικές. Η συμφωνία που υπογράφηκε με την ελληνική κυβέρνηση προέβλεπε μεταξύ άλλων: α) Αξιοκρατικό σύστημα επιλογής προσωπικού από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στα πρότυπα του συστήματος προσλήψεων της Ε.Ε. β) Ικανοποιητικές αμοιβές και υψηλής ποιότητας συνθήκες εργασίας, ικανές να προσελκύσουν το πολύ εξειδικευμένο προσωπικό που απαιτείτο (το κόστος θα καλυπτόταν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω των πόρων τεχνικής βοήθειας). γ) Και νομικό καθεστώς τέτοιο που εξασφαλίζει ευελιξία και αποφεύγει τις περιοριστικές διαδικασίες του ελληνικού Δημοσίου. Σήμερα όλο το σύστημα διαχείρισης του ΕΣΠΑ στελεχώνεται από υπαλλήλους ΜΟΔ και δημοσίους υπαλλήλους που λειτουργούν σε ένα ενιαίο εργασιακό περιβάλλον. Η πρωτιά της χώρας μας και με διαφορά από τις υπόλοιπες 27 χώρες της Ε.Ε. στην απορρόφηση των πόρων του ΕΣΠΑ 2007-2013 αρκεί για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι το πείραμα αυτό πέτυχε. Εχοντας διατελέσει υψηλόβαθμο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πάνω από 30 χρόνια και από την εμπειρία μου ως προέδρου της ΜΟΔ την περίοδο 2011-2015, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα στελέχη της ΜΟΔ είναι ισάξια και σε τίποτα δεν υστερούν σε σχέση με τους πρώην συναδέλφους μου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πρόκειται για ιδιαίτερα αξιόλογα στελέχη, πολλά από τα οποία εγκατέλειψαν καριέρες στο εξωτερικό για να συστρατευθούν στην αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας. Και μπορεί να μην επετεύχθη, όπως ήταν η αρχική προσδοκία, η μεταλαμπάδευση σε όλη τη δημόσια διοίκηση της ευελιξίας και της αποτελεσματικότητας που τους διακρίνει, ωστόσο στο ειδικό πεδίο που δραστηριοποιούνται τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Δυστυχώς, όμως, όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, το πείραμα αυτό έχει ήδη τεθεί σε κίνδυνο. Το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζει η χώρα μας δεν άφησε αλώβητη τη ΜΟΔ και περιόρισε σημαντικά τα ειδικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν στην επιτυχία της. Η ΜΟΔ εντάχθηκε στο ενιαίο μισθολόγιο του Δημοσίου, το προσωπικό έχει πάψει να ανανεώνεται (έχουν να γίνουν νέες προσλήψεις πάνω από μία δεκαετία), ενώ διακυβεύεται σε μεγάλο βαθμό η ευελιξία που τη χαρακτήριζε ως δομή.
Δρ Μαριος Καμχης, τέως πρόεδρος Δ.Σ. ΜΟΔ, πρώην στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Το θέατρο Ολύμπια, οι μνήμες και το αύριο
Κύριε διευθυντά
Με πολλή χαρά και συγκίνηση διάβασα τη γεμάτη ευαισθησία, ευγένεια και πολιτιστικό σεβασμό επιστολή της κ. Κ. Τσακυράκη. Συμμερίζομαι απολύτως την άποψη της επιστολογράφου ότι η Αθήνα μας τείνει να καταστεί «μία πόλη που αποδυναμώνεται ολοένα από κάθε στολίδι, κάθε ζωντάνια, κάθε πρωτοβουλία και ερημώνει». Κατόπιν τούτου, άδραξα την ευκαιρία για να επαναφέρω στη μνήμη των παλαιότερων αναγνωστών της «Καθημερινής», ταυτοχρόνως δε να ενημερώσω τους νεότερους και κυρίως να διεγείρω την περιέργεια των πολύ νέων αναγνωστών, που τώρα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την αξία αυτής της καταπληκτικής εφημερίδας, τι έγραψε πριν από μερικά χρόνια για τον ναό της κλασικής μουσικής στην Αθήνα μας η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ελένη Φέσσα-Εμμανουήλ, στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Επτά Ημέρες» της Κυριακάτικης «Καθημερινής». «Το πρώτο θέατρο Ολύμπια: Tα πρώτα “Oλύμπια” σχεδιάστηκαν από τον Kωνσταντινουπολίτη αρχιτέκτονα Σταύρο Xρηστίδη στο πνεύμα του παριζιάνικου εκλεκτικισμού. H αίθουσά τους ήταν γαλλικού τύπου και είχε ημικυκλική πλατεία, αμφιθέατρο, βαθύ εξώστη και 24 θεωρεία. H πολυτέλεια και η νεωτερικότητα της αίθουσας των πρώτων Oλυμπίων εγκωμιάστηκαν επανειλημμένως από τον Τύπο της εποχής. H “Eικονογραφημένη” το θεωρούσε το τελειότερο και κομψότερο θέατρο της τότε Αθήνας: “Tο δάπεδόν του είναι στρωμένον με παρκέ, τα καθίσματά του πολυτελέστατα με βελούδο επιστρωμένα… H σκηνή του καλλιτεχνικωτάτη, αι σκηνογραφίαι ειδικώς κατασκευασθείσαι εις Eυρώπην είναι τελειόταται. Ως χειμερινόν θέατρον τα “Oλύμπια” είναι το μοναδικόν εις το είδος του, έχον ως εκ περισσού και το προσόν να μετασχηματίζεται η πλατεία του εις θαυμασίαν σάλαν χορού εντός ολιγίστου χρονικού διαστήματος”. Αχίλλειος πτέρνα του πρώτου θεάτρου Ολύμπια ήταν η μικρή σκηνή του, πλάτους 14,50 μ., βάθους 9 μ. και με σχάρα σε ύψος περίπου 11 μ. Στα 1942-43 τα πρώτα “Oλύμπια” ανακαινίστηκαν από τον αρχιτέκτονα Kίμωνα Λάσκαρι για να στεγάσουν με ενοίκιο την Eθνική Λυρική Σκηνή. Το δεύτερο θέατρο Ολύμπια: Tο 1950 τα πρώτα “Oλύμπια” περιήλθαν στην κυριότητα του Mετοχικού Tαμείου Yπαλλήλων Tράπεζας Eλλάδος, το οποίο ένα χρόνο αργότερα προκήρυξε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με στόχο την ανέγερση νέου κτιρίου, το οποίο θα περιλάμβανε και θέατρο κατάλληλο για τη στέγαση της ΕΛΣ. Tο πρώτο βραβείο κέρδισε ο αρχιτέκτων Πάνος Tσολάκης. O Tσολάκης ήταν απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού και είχε ιδιαίτερη μουσική καλλιέργεια από τη μητέρα του Αννέτα, ιδρύτρια του πρωτοποριακού Ωδείου Tσολάκη στον Bόλο. H μελέτη των νέων “Oλυμπίων” έγινε σύμφωνα με τους τότε κανόνες της τέχνης και της επιστήμης. Το ύψος της σκηνής αυξήθηκε κατά περίπου 6,50 μ. και δημιουργήθηκε υπόγειος σκηνικός χώρος. Ουσιώδεις βελτιώσεις έγιναν στους χώρους του κοινού –είσοδος, κλίμακες και φουαγιέ– που διπλασιάστηκαν σε εμβαδόν και βελτιώθηκαν οι συνθήκες άνεσης και θέας της αίθουσας. Το θέατρο Ολύμπια παραμένει έως και σήμερα έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όπου και δίνονται οι περισσότερες από τις παραστάσεις κάθε καλλιτεχνικής περιόδου». Εν συνεχεία των όσων προανέφερα, λαμβάνω το θάρρος να καλέσω, αλλά κυρίως να παρακαλέσω τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που αποδεδειγμένα διαθέτουν τεράστια αποθέματα πολιτιστικής ευαισθησίας και οξυδέρκειας, να θέσουν υπό την αιγίδα τους το θέατρο Ολύμπια και να μην αφήσουν να καταστεί ένα κτίριο «φάντασμα» και να περιθωριοποιηθεί, όπως πολύ εύστοχα επισήμανε η κ. Τσακυράκη. Κλείνοντας την παρούσα, κρίνω σκόπιμο να σας προτείνω πως πρέπει να εξετάσετε με το επιτελείο σας την επανέκδοση ορισμένων εκ των τευχών του ένθετου «Επτά Ημέρες», τα οποία θα διανέμετε μία φορά τον μήνα μαζί με την «Καθημερινή» της Κυριακής, αρχίζοντας με το τεύχος στο οποίο περιέχεται το άρθρο της κ. Ελένης Φέσσα-Εμμανουήλ.
Μιλτιαδης Ι. Καυκαλετος, Φαρμακοποιός
Αντιβενιζελισμός και αναθέματα
Κύριε διευθυντά
Μετά την επιφυλλίδα του καθηγητού κ. Γιανναρά και επιστολές αναγνωστών σας περί του Εθνικού Διχασμού 1915 – 1920, επιτρέψατέ μου να αναφέρω μερικά στοιχεία κατατοπιστικά του θέματος.
Πρώτα για το γνωστό ανάθεμα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου (Ε.Β.), όπου συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων σε πόλεις και χωριά της παλαιάς Ελλάδος. Αυτό είναι το τρίτο ανάθεμα. Ιδού το πρώτο: ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1893, δικηγόρος Χανίων, λαβών 200 χρυσάς λίρας, εδέχθη μόνος αυτός να αναλάβει την κατηγορία κατά των Λορεντζάκη Αντωνίου και Παπαδάκη Γεωργίου, προφανώς πολιτικών του αντιπάλων, διά τον φόνον του μουσουλμάνου Μπάντρη και απεδείχθη βραδύτερον ότι ήσαν αθώοι. Κατεδικάσθησαν εις θάνατον και με επιμονή του Ε.Β. εκτελέσθηκαν διά απαγχονισμού. Ιερεύς μετέβαινε επί 40 ημέρας στον τόπο του μαρτυρίου και προσηύχετο.
Στη συνέχεια πήγαινε στο σπίτι του Ε.Β. και κατέθετε λίθον αναθέματος. Το δεύτερο ανάθεμα: Κατά την επανάσταση του Θερίσσου, ο Μητροπολίτης Κρήτης Ευμένιος, πιεζόμενος υπό εκατοντάδων οπλισμένων Κρητών, από την Ωραία Πύλη της Μητροπόλεως Ηρακλείου, αναθεμάτισε τον Ε.Β. ως εχθρό της πατρίδος και όργανο ξένων δυνάμεων, που επεδίωκαν τον χωρισμόν της Κρήτης από της Ελλάδος. Ακολουθεί ο αφορισμός κατά τους εκκλησιαστικούς κανόνες (από την εφημερίδα «Χρόνος»). Σύμφωνα με την ΜΕΕ Δρανδάκη, ο Ε.Β. το 1917 τον εξόρισε εις Χίον, όπου και απεβίωσε. Συμπέρασμα: Οταν ένας μαθητής αποβάλλεται από τρία σχολεία, ποιος φταίει; Το σχολείο ή ο μαθητής;
Πάντως, ο Ε.Β. με την ιδιοφυΐα του με τις εκλογές του 1920 πέτυχε με ένα σμπάρο όχι δύο αλλά τρία τριγόνια: α) Φόρτωσε τη Μικρασιατική Καταστροφή στους αντιπάλους του, παντρεύτηκε την Ελενα Σκυλίτση και πήγε εξάμηνο ταξίδι του μέλιτος στην αμερικανική ήπειρο. β) Κατάφερε να εκτελεστούν (δολοφονία) οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Είπε στον Ν. Πολίτη «Εγώ δεν αναμειγνύομαι στα εσωτερικά της Ελλάδας» (υποτίθεται για να τους σώσει) και γ) Εβαλε στο τσεπάκι του μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους προσφύγων, που τους είχε πείσει για την Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών, με τη Συνθήκη των Σεβρών, ανύπαρκτη de facto και de jure. Η Ελλάς είναι γεμάτη με δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια με το όνομα του Ε.Β. Γιατί; Διότι από του βήματος της Βουλής είπε: «Δεν δύναμαι να διανοηθώ ότι θα ακολουθήσω πολιτική διαφορετική από εκείνη της Αγγλίας και της Γαλλίας» και ο νοών νοείτω. Κατά τον θάνατο του Ε.Β. η «Καθημερινή» έγραψε ένα ιστορικό άρθρο του οποίου το συμπέρασμα είναι: «Ανάσανε επιτέλους η Ελλάς».
Ο Ε.Β. «εθνάρχης» ή «εθνικός ολετήρ; Είναι ο πρώτος διδάξας: α) χαστούκια κατά αντιφρονούντων διά προσβολήν του Τσιρίου, προέδρου και του καθεστώτος του από την κρητική χωροφυλακή, β) χαρακτηρισμό ως προδοτών συλλήβδην και αθρόως όλων των αντιπάλων του, γ) πραξικοπήματα, εθνικούς διχασμούς, δ) πάσης φύσεως κακουργήματα κατά των μη συμφωνούντων και λοιπά παρόμοια. Ολα τα ανωτέρω επιμελώς αποκρύπτονται ή έστω δεν επισημαίνονται επαρκώς από την επίσημη ιστοριογραφία. Το ιστορικώς ορθόν κάμπτεται προ του πολιτικώς ορθού.
Συγχαίρω τους Χρ. Γιανναρά και Αθηνά Κακούρη για το θάρρος τους πάνω από όλα. Επίσης, συγχαίρω την «Καθημερινή» για τις απίθανες στήλες που προσφέρει σε επιστολές αναγνωστών.
Γιαννης Μπουκουβαλας – Αθήνα
Αλληλογραφία με τον Κάιζερ
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με κατάπληξη το άρθρο της κ. Αθηνάς Κακούρη (25/03/2017) στο οποίο αναζητάει και δεν βρίσκει πειστήρια ως προς την ενοχή του βασιλιά Κωνσταντίνου για δράση αντίθετη με τα συμφέροντα της Ελλάδος. Είναι προφανές ότι στην έρευνά της δεν συμπεριλαμβάνει την αλληλογραφία του Κωνσταντίνου με τον γυναικαδελφό του Κάιζερ και τους υπουργούς του. Η αλληλογραφία αυτή βρίσκεται στα γερμανικά αρχεία, αλλά δημοσιεύθηκε αυτούσια στο βιβλίο του Γεωργίου Λεονταρίτη «Η Ελλάδα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο» (Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΤΕ, 2000). Στην αλληλογραφία αυτή ο Κωνσταντίνος ζητεί να τεθεί επικεφαλής του ελληνικού τετάρτου σώματος στρατού που παραδόθηκε, με εντολή του, αμαχητί το 1916 στους Βουλγάρους και μεταφέρθηκε με γερμανικά τρένα στο Γκέρλιτς. Με αίτημά του, ο Κωνστανίνος ζητούσε να επανακαταλάβει τον θρόνο του, με τη βοήθεια γερμανοβουλγαρικών δυνάμεων! Αραγε αυτή η ενέργεια (η οποία ευτυχώς δεν ευοδώθηκε) συνιστά ή όχι πράξη εσχάτης προδοσίας;
Δημητρης Σ. Κωνσταντινου – Κηφισιά