Κύριε διευθυντά
Οργή αλλά και πόνος· βαθύτατος πόνος για το κατάντημα της χώρας. Δεν υπάρχουν λόγια για να τον εξηγήσω. Ηλπιζα ότι αποτελεί το αυτονόητο· ότι έπρεπε να είναι κοινός για τη μεγαλύτερη μερίδα του ελληνικού λαού, αφού έχει να κάνει, με υπεραιώνιες αξίες που καταπατούνται.
Η μηδενική σχεδόν αντίδραση σε αυτό που πρόσφατα συνέβη, κάνει αυτόν τον πόνο πιο βασανιστικό. Αναφέρομαι στην παρέλαση μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, με το εθνικό μας σύμβολο μεταλλαγμένο, όπως και αυτοί που συμμετείχαν. Συμμετείχε και η κυβέρνηση έχοντας μπροστάρη ένα πρόσωπο με τη μορφή προβάτου που αποδεικνύεται λύκος. Ετσι για μας τους ελάχιστους που αντιδρούμε, που υποφέρουμε, που πονάμε πραγματικά, έχει δοθεί η επωνυμία του ρατσιστή, του φασίστα, του οπισθοδρομικού, του ομοφοβικού και όλες αυτές οι ηλίθιες εκφράσεις από άτομα που δεν έμαθαν ποτέ το «Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν Ανθρωπος ει». Αυτή τη ρήση των σοφών αρχαίων προγόνων μας την αντικατέστησε ο υπουργός με το: «Η διαφορετικότητα είναι ο πλούτος της Ελλάδας».
Δαναη Πανοπουλου – Εκπαιδευτικός