Κύριε διευθυντά
Οι ψυχές έχουν μεγέθη, της Αλεξάνδρας η ψυχή έχει το μεγαλύτερο. Τη θαυμάζω, και δεν περίμενα από έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων να κρύβει μέσα της έναν τέτοιο τεράστιο πλούτο αγάπης για την κοινωνία, για τον κάθε άγνωστο άνθρωπο, για την κάθε ύπαρξη που δεν γνώρισε ποτέ της πριν. Ο αδερφός της είχε πάει στο εξοχικό του στο Καρπενήσι, είχαν περάσει δύο μέρες και δεν είχε καμία είδησή του. Ηταν λογικό να ανησυχήσει. Τηλεφώνησε κατ’ επανάληψιν, αλλά δεν έτυχε απάντησης. Το μυαλό της πήγε στο κακό, βλέπεις αυτά τα αδέρφια είχαν και μια σχέση καρδιάς παραπάνω από το συνηθισμένο μέτρο, νοιάζονταν σφιχτά ο ένας για τον άλλον, ήταν εκτός από συγγενείς και επιστήθιοι φίλοι.
Τι να κάνει λοιπόν η Αλεξάνδρα, τα μαζεύει με την κόρη της, είναι και καλή οδηγός, μια και δυο, ολοταχώς στο Καρπενήσι. Η φαντασία της δεν είχε πέσει έξω, το κακό είχε γίνει. Ο αγαπημένος της αδερφός βρισκόταν ημιθανής στο κρεβάτι του, χτυπημένος από εγκεφαλική αιμορραγία. Αξια γυναίκα η Αλεξάνδρα, κίνησε γη και ουρανό και σε ελάχιστο χρόνο ο πενηνταπεντάχρονος αδερφός βρισκόταν στα χέρια των γιατρών του νοσοκομείου. Η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά, η περίπτωση δεν ήταν απλώς βαριά, ήταν ανήκεστος και ο ασθενής κρίθηκε κλινικά νεκρός. Η αδερφή, αγέρωχη μορφή θάρρους, αλτρουισμού και γενναιότητας, μια πραγματική Αντιγόνη, αποφάσισε να κρατήσει τον αδερφό ζωντανό, να τον οδηγήσει στην αθανασία. Παρέδωσε το σώμα του στους γιατρούς και την επιστήμη, με τη ρητή εντολή να συνεχίσει ο αδερφός της τη ζωή του μέσα σε άλλους ανθρώπους, σε άλλες πόλεις, σε άλλες προσωπικότητες. Χάρισε τα όργανά του σε ασθενείς σε ολόκληρη την Ελλάδα. Τα τηλέφωνα άναψαν, οι σειρήνες των ασθενοφόρων στρίγγλισαν, οικογένειες ειδοποιήθηκαν να σπεύσουν με τους ασθενείς τους στο νοσοκομείο. Τα κινητά τηλέφωνα των αρμόδιων χειρουργών πήραν φωτιά και οι προβολείς των χειρουργείων έλαμψαν και έδωσαν αυτήν τη φορά όχι μόνον ελπίδα αλλά πραγματική ζωή. Αληθινή ζωή, σε πέντε θλιμμένες οικογένειες. Η λύπη μετατράπηκε σε απρόσμενη χαρά και πολλά συγκινημένα χαμόγελα συνοδεύτηκαν από κλάματα απίστευτης ευτυχίας και ανάτασης. Φούντωσε ξαφνικά το ολόφρεσκο δέντρο της ελπίδας. Αλλος πήρε τα νεφρά, άλλος την καρδιά, άλλος το ήπαρ και άλλος τους πνεύμονες. Ο νεκρός αδερφός είχε μετατραπεί σε πέντε καινούργια αδέρφια της άμοιρης ηρωίδας Αλεξάνδρας Καόνη. Η οικογένειά της είχε μειωθεί κατά έναν αδερφό και την ίδια στιγμή είχε πολλαπλασιασθεί κατά πέντε αδέρφια. Εκεί που χάνεις τον άνθρωπό σου, την ίδια ώρα γεννιούνται για σένα καινούργια αδέρφια. Εξακοντίζεται ο αριθμός των συγγενών σου. Η μεγαλοψυχία ιστορικά δικαιώνεται από τη φύση.
Μία μόνον παραφωνία, αφού ο Αγιος Βασίλειος διαφωνεί λέγοντας «Το εν ταις χερσί των ιατρών την ελπίδα έχειν της εαυτών υγείας, κτηνώδες» – είναι κτηνώδες να αφήνει κάποιος την ελπίδα της υγείας του στα χέρια των γιατρών. Η Αλεξάνδρα, θαρραλέα προχώρησε και χάρισε πέντε ζωές εμπιστευόμενη στα χέρια των εξαιρετικών Ελλήνων ιατρών την υγεία πέντε αγνώστων συμπολιτών της, έπραξε σωστά στραφείσα στη λογική και την επιστήμη, αυτές παραδέχεται άλλωστε και ο αέναος, υπέρλαμπρος ελληνικός πολιτισμός. Αλεξάνδρα, νιώθω βαθιά απέναντί σου το αίσθημα της ζήλιας. Ναι, σε ζηλεύω γιατί είσαι καλύτερή μου. Αν μπορείς συγχώρησέ με!
Φοιβος Ιωσηφ