Κύριε διευθυντά
Θα επιθυμούσα να προσθέσω τα εξής στο εύστοχο άρθρο του κ. Ηλία Μαγκλίνη (Καθημερινή 14/10). Γράφει ο κ. Μαγκλίνης, «στη φύση δεν υπάρχουν λάθη. Η φύση απλώς είναι». Σωστό, μόνο που κάποιοι θα σπεύσουν να προσδώσουν στο «είναι» την έννοια του διαρκούς. Το «είναι» στη φύση είναι παροδικό, ακόμα και εκεί που το νομίζουμε αμετάβλητο. Το μόνο που είναι φυσικό είναι η αλλαγή. Η εξέλιξη είναι νόμος της φύσης, έμβιας και άβιας. Με αυτή την έννοια ο Θεός δεν έπλασε, ο Θεός πλάσσει. Ακουσα το ίδιο επιχείρημα, που τόσο αιχμηρά στηλιτεύει ο κ. Μαγκλίνης, να αντιστρέφεται κατά περίπτωση. Η πρώτη έκδοση αγιάζει το φυσικό: στη φύση υπάρχουν μόνο αρσενικά και θηλυκά, άρα το ενδιάμεσο αποτελεί ανθρώπινη διαστροφή. Μέγα λάθος. Η ομοφυλοφιλία απαντά, σε όλες τις διαβαθμίσεις, σε μια σωρεία ζώων, για να μην πω οργανισμών, γενικά. Οσοι το αμφισβητούν δεν έχουν παρά να δακτυλογραφήσουν «ομοφυλοφιλία στα ζώα» και να μπουν στο Διαδίκτυο. Η δεύτερη έκδοση καταδικάζει το φυσικό. Κάθε φορά που επισημαίνω την παρουσία ομοφυλοφιλίας στα ζώα, παίρνω την απάντηση: μα ο άνθρωπος δεν είναι ζώο! Για πόσο θα αυταπατόμαστε; Ναι, ο Θεός έπλασε το Αδάμ, την Εύα και όλα τα ενδιάμεσα. Η ομοφυλοφιλία στον άνθρωπο ήταν, είναι και θα είναι γύρω στο 8% ανά τους αιώνες, με μικρές μόνο διαφοροποιήσεις στο ποσοστό μεταξύ φυλών και πολιτισμών. «Είναι η βιολογία, ανόητε!», θα λέγαμε κατά το γνωστό «είναι η οικονομία, ανόητε – it’s the ecomomy, stupid!».
Λ. Ζουρος, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών