Κύριε διευθυντά
Η πατρίδα μας έζησε πρόσφατα το δράμα των κατοίκων της Μάνδρας. Ανατρέχοντας σε παλαιότερες εποχές, βρίσκουμε πολλές όμοιες περιπτώσεις καταστροφών σε χωριά, οικισμούς, καλλιέργειες, τεχνικά έργα που προξένησαν και απώλειες ανθρώπων. Το νερό για ακόμη μία φορά από θείο δώρο έγινε εφιάλτης. Η αιτία ήταν πάντοτε η δράση των χειμάρρων. Η πατρίδα μας είναι ορεινή κατά το 70% (92 χιλ. τετραγωνικά χιλιόμετρα). Συνεπώς, το νερό της βροχής που πέφτει στα βουνά, αν δεν «πιαστεί» εκεί, κυλάει προς τα κάτω σε μια κοίτη χειμάρρου, η οποία αν είναι ελεύθερη από εμπόδια ξεχύνεται στην έξοδο με μυθική ορμή, προκαλώντας τις γνωστές καταστροφές.
Το πρόβλημα είναι η παρεμπόδιση της αιτίας του φαινομένου. Η παρακράτηση όλης, αν είναι δυνατό, της ποσότητας του νερού της βροχής στον τόπο όπου εμφανίζεται. Οπου υπάρχει συγκροτημένο δάσος το πρόβλημα είναι μηδενικό ή ελάχιστο. Οπου το δάσος λείπει ή είναι κατεστραμμένο, το νερό μάς θυμίζει την απρονοησία μας! Η Δασική Υπηρεσία πέραν του πελώριου έργου που είχε να κάνει (και έκανε) πριν και μετά τον πόλεμο, την ανασυγκρότηση των κατεστραμμένων δασών άρχισε από τη δεκαετία του 1930 τη δράση της και στη μάχη για την απόσβεση των χειμάρρων.
Στη χώρα μας, 400 χείμαρροι μαστίγωναν τα βουνά μας και προκαλούσαν ολέθριες εμπράγματες ζημίες, εκτός από τις ανυπολόγιστες απώλειες τεράστιου ποσού πολύτιμου παραγωγικού εδάφους που χάνονταν στη θάλασσα.
Με το ολιγάριθμο προσωπικό της και την ίδρυση της Υπηρεσίας Ορεινών Υδρονομικών Εργων παρήγαγε και φύτεψε στην ορεινή χώρα και στην Αττική περί τα 480 εκατομμύρια δασικά δενδρύλλια και κατασκεύασε μεγάλο αριθμό τεχνικών (λίθινα φράγματα) και φυτοτεχνικών έργων στις λεκάνες απορροής και στις κοίτες των χειμάρρων. Γιατί όμως δεν λύθηκε το πρόβλημα;
Πρώτον, διότι τα έργα αυτά χρειάζονται επίβλεψη και όπου απαιτείται και συντήρηση. Δεύτερον και το κυριότερο, διότι καταργήθηκε αυτή η Υπηρεσία και έπαψε η δραστηριότητά της. Ακόμη, αποδυναμώθηκε η Δασική Υπηρεσία, διασπάστηκε και υποχρηματοδοτείται. Επειτα από αυτά πρέπει να διευκρινιστεί ότι: Μια κατεξοχήν ορεινή χώρα, όπως η πατρίδα μας, όπου η ζωή των κατοίκων της είναι συνυφασμένη με το δάσος, πρέπει να διαθέτει μια ισχυρή Δασική Υπηρεσία με Διεύθυνση Ορεινών Υδρονομικών Εργων, που θα επιτηρεί και θα δημιουργεί προϋποθέσεις για αποφυγή τέτοιων φαινομένων.
Γενικότερα, ο παραμελημένος σήμερα ορεινός χώρος μας πρέπει να μετατραπεί σε ασπίδα των πεδινών περιοχών και να καταστεί χώρος δημιουργίας.
Με κατάλληλο σχεδιασμό είναι δυνατές η σημαντική αύξηση παραγωγής ξυλείας (σήμερα δεν γίνεται καλλιέργεια των δασών και η παραγωγική ικανότητά τους βαίνει μειούμενη), η ανάπτυξη ξυλοβιοτεχνιών, οικόσιτης κτηνοτροφίας, εντατικής γεωργίας, παραγωγής φαρμακευτικών φυτών, περιζήτητων στην Ευρώπη, ουσιαστικής ιχθυοκαλλιέργειας, ανάπτυξης κυνηγίου, οικοτεχνίας, εντατικής μελισσοκομίας κ.ά. Κυρίως όμως είναι δυνατή η ανάπτυξη αξιόλογου τουρισμού δώδεκα μηνών με τις πολλαπλές μορφές του όπως αναψυχή, παραθέριση, άθληση, πεζοπορία, ποδηλασία, αναρρίχηση, παιχνίδια, κατάβαση ποταμιών, ανάπτυξη αθλημάτων του σκι, επίσκεψη ιστορικών μνημείων και τοποθεσιών αισθητικής θέας, αρχαιολογικών περιοχών κ.λπ., ακριβώς όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με ίδια ορεογραφία, πλην μιας βασικής παραμέτρου που εμείς διαθέτουμε σε αφθονία, τον ζωογόνο ήλιο.
Σε όλα αυτά μπορούν να βοηθήσουν οι δασικοί για την οργάνωση του χώρου.
Είναι καιρός να σκεφθεί κάποιος αρμόδιος αυτή την αξιοποίηση του ορεινού χώρου και να ιδρύσει ένα θεσμό όπως π.χ. υφυπουργείο Δασών, που ταιριάζει απόλυτα σε μια κατεξοχήν ορεινή χώρα, ώστε να αποδώσει δυνατότητες που σήμερα υπολειτουργούν ή είναι καθηλωμένες σε αδράνεια.
Κ. Κατενιδης, Συνταξιούχος δασολόγος