Κύριε διευθυντά
Ο Λεωνίδας ήταν συνομήλικος, συμμαθητής και συγχωριανός μου. Ηταν παιδί κουτουριάρικο και κουτραμπάνικο. Δεν του άρεσαν τα γράμματα. Δεν τα ήθελε. Ο δάσκαλός μας προσπάθησε να τον αλλάξει. Τίποτα. Ο Λεωνίδας αμετακίνητος. Ο δάσκαλος βαρέθηκε και του είπε: «Λεωνίδα, κάνε ό,τι θέλεις». Κι ο Λεωνίδας έβγαζε το τετράδιο της ζωγραφικής και «κατασκεύαζε», επί χάρτου, φορτηγά αυτοκίνητα, Volvo και Mercedes.
Το 1956 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, ο Γιώργος Ρουμπάνης ανέβηκε στο βάθρο των Ολυμπιονικών, στο άλμα επί κοντώ. Ο Λεωνίδας ενθουσιάστηκε από τη νίκη αυτή. Ρώτησε, άκουσε, έμαθε για το άθλημα και σε λίγες μέρες μάς εξέπληξε. Μπήκε στο δάσος, έβγαλε ένα μακρύ κοντάρι και μας μύησε στο αγώνισμα. Εκανε τη σχετική εγκατάσταση και άρχισε με εκπληκτικό στυλ να πηδάει πάνω από τον πήχυ. Εμείς ούτε τολμούσαμε να αιωριστούμε πάνω από αυτόν, στηριζόμενοι στο κοντάρι του Λεωνίδα. Τον θαυμάζαμε και τον χειροκροτούσαμε σε κάθε του προσπάθεια. Τότε ήταν που τον «βαφτίσαμε» και τον βγάλαμε «Ρουμπάνη»!..
Στην «εθνική» ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, του Σταυροδρομίου Γορτυνίας, ο Λεωνίδας έπαιζε τερματοφύλακας. Σωστός αίλουρος. Τις εκτινάξεις του και τα μπλονζόν του θα τα ζήλευαν οι τότε μεγάλοι της θέσης αυτής, Θεοδωρίδης, Βουτσαράς, Σεραφείδης και άλλοι… Οι επιθετικοί της «εθνικής» Λευκοχωρίου, γειτονικού χωριού, εκόμπλαραν όταν έβλεπαν τον Λεωνίδα κάτω από τα δοκάρια. Ετρεμαν τα πόδια τους και σπάνια ευστοχούσαν. Ο Λέων, έλεγαν, είναι ανώτερος από τον… Γιασίν!
Τελικά τον Λεωνίδα δεν τον κέρδισε ούτε ο στίβος ούτε το ποδόσφαιρο. Τον κέρδισε η τέχνη.
Στα πέτρινα χρόνια, 1955-1960, ποιος μπορούσε να αξιολογήσει σωστά και να οσμιστεί χαρίσματα και ταλέντα που έκρυβαν μέσα τους δεκάχρονα παιδιά; Στον σκληρό αγώνα της επιβίωσης, πολλά ταλέντα πέρασαν στη σκιά ή τα σκέπασε η αφάνεια και τα κατάπιε η ανάγκη.
Το ταλέντο του Λεωνίδα το περιέσωσε και το ανέδειξε η θάλασσα. Εμπάρκαρε σε ποντοπόρο πλοίο και γύρισε και γνώρισε όλο τον κόσμο. Το χάρισμα δεν μπορούσε να θαφτεί στη «Γραμμή των Οριζόντων»! Αναδύθηκε από τα βύθη της θάλασσας, από τις δαντελωτές ακτές των ηπείρων, από τον θόρυβο των λιμανιών, από τον ατέρμονα χρόνο μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού!
Ο Λεωνίδας εξελίχθηκε σε διαπρεπή εκπρόσωπο της ζωγραφικής τέχνης. Γνωστός σε ευρύτατους κύκλους και ειδικότερα στην πόλη όπου ζει, την ιστορική Τριπολιτσά.
Το έργο του είναι αξιόλογο και ο εικαστικός του λόγος καθηλωτικός.
Προσωπικά πιστεύω ότι εάν ο Λεωνίδας παρακολουθούσε σχολή Καλών Τεχνών στην Ελλάδα ή το εξωτερικό για πληρέστερη κατάρτιση, θα ήταν σήμερα μια εξέχουσα παρουσία στον ελληνικό εικαστικό κόσμο.
Μιχαλης Ι. Μιχαλακοπουλος