Κύριε διευθυντά
Με την αύξηση του προσδόκιμου της ηλικίας έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη κοινωνική ομάδα, «οι γέροι», που έχει τα προβλήματά της και που δυστυχώς οι «νέοι» τα αγνοούν. Είναι τραγικό αλλά οι «νέοι», σχεδόν στο σύνολό τους, δεν αντιλαμβάνονται ότι και οι ίδιοι μια μέρα θα γεράσουν και δεν προσπαθούν να κατανοήσουν τα προβλήματα των προηγούμενων γενιών. Με την ελπίδα ότι κάποιοι θα συγκινηθούν και θα σκύψουν στοργικά πάνω στους γέρους, έγραψα το παρακάτω κείμενο, που υποτίθεται ότι το γράφει ένας τυπικός σημερινός γέρος:
Είμαι γέρος. Το ομολογώ. Δεν προσπαθώ να το κρύψω. Δεν προσπαθώ να κρύψω τις ρυτίδες μου. Δεν βάφω τα μαλλιά μου για να φαίνομαι πιο νέος. Πήρα και μπαστούνι, μια και ο γιατρός μου λέει: «Οποιος έχει περάσει τα 80 και δεν έχει πάρει μπαστούνι είναι βλάκας!» Και το μπαστούνι δεν βοηθάει μόνο στο να μην πέσεις και σακατευτείς, αλλά δείχνει και την κατάστασή σου, ώστε να σε προσέχουν αλλά και να σε σέβονται. Δηλαδή, έτσι έπρεπε να είναι. Και όμως στο λεωφορείο, το τρόλεϊ ή το τρένο, ενώ με βλέπουν με το μπαστούνι, σπάνια σηκώνεται ένας νέος να μου δώσει τη θέση του.
Τα πεζοδρόμια υπάρχουν ώστε να κυκλοφορούν εκεί οι πεζοί με ασφάλεια. Και όμως μόνο ασφάλεια δεν νιώθω. Γιατί αυτοί που πάνε τα σκυλάκια τους βόλτα, ώστε να κάνουν τις ανάγκες τους και να μη λερώσουν μέσα στο σπίτι, αδιαφορούν ότι ρυπαίνουν τα πεζοδρόμια με τις ακαθαρσίες τους, που μπορεί να τις πατήσω, να γλιστρήσω και να πέσω.
Και η πολιτεία όμως δεν μου φέρεται με κατανόηση. Μου έχει περιορίσει τόσο πολύ τη σύνταξή μου, που αυτή μόλις και μετά βίας φτάνει για να αγοράσω τα φάρμακά μου και να πάρω κάτι για να φάω. Δυσκολεύομαι να πληρώσω τον φόρο μου και αδυνατώ να πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ, οπότε κινδυνεύω το διαμερισματάκι που απόχτησα με ιδρώτα και αίμα να μου το βγάλουν στο σφυρί. Επίσης, στη μεγάλη ηλικία μου θα έπρεπε να μπορώ να πάρω μια βοηθό που να με φροντίζει στο σπίτι, αλλά και να με πηγαίνει περίπατο ή στο καφενείο να δω τους φίλους μου, αν και μόνο ένας μόνο από αυτούς είναι ακόμα ζωντανός. Απιαστο όνειρο. Τα λεφτά μου δεν φτάνουν για να πάρω μια βοηθό. Ετσι μένω μόνος, κατάμονος στο σπίτι μου. Το κουδούνι της εξώπορτας δεν χτυπάει ποτέ, ενώ το τηλέφωνο πολύ σπάνια κουδουνίζει.
Η μοναξιά είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των γηρατειών. Βέβαια, δεν μου φταίει κανείς που δεν παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδιά. Αν και η κατάσταση του ξαδέλφου μου του Αποστόλη που είναι τώρα χήρος με δυο παιδιά, δεν είναι πολύ καλύτερη. Οπως μου είπε, και αυτός μένει μόνος στο σπίτι του, ενώ τα παιδιά του σπάνια τον επισκέπτονται και μόνο του τηλεφωνούν δυο φορές την εβδομάδα, ώστε να δουν μήπως δεν είναι ζωντανός και χρειαστεί να ξεκινήσουν τη διαδικασία της κληρονομιάς!
Ενα άλλο θέμα που με απασχολεί σοβαρά είναι η ασφάλειά μου. Γιατί διαβάζω με τρόμο ότι καθημερινά γίνονται χιλιάδες κλοπές και ληστείες, ενώ η προστασία από την πολιτεία είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη.
Σημειώνω, πάντως, ότι η επιστήμη έχει εφεύρει φάρμακα για όλες σχεδόν τις αρρώστιες. Ετσι, παίρνω χούφτες τα χάπια για την πίεση, τον προστάτη, το ζάχαρο, την οστεοπόρωση κ.λπ. Παίρνω δηλαδή φάρμακα για τους πνεύμονες, το συκώτι, το στομάχι, την καρδιά κ.λπ. Παυσίπονο όμως για τον ψυχολογικό πόνο δεν έχει βρεθεί ακόμα. Και είναι κρίμα, γιατί όλα τα παραπάνω που ανέφερα μου έχουν δημιουργήσει ένα ψυχολογικό τραύμα, μια ψυχοσύνθεση πεσιμισμού, μια αυτοκαταστροφική διάθεση, και ζω σε μια ζοφερή κατάσταση χωρίς ελπίδα για βελτίωση. Ετσι, φουντώνει η κατάθλιψη και με πνίγει το παράπονο. Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα;
Νικος Δυοβουνιωτης, Πολιτικός Μηχανικός, Κηφισιά