Κύριε διευθυντά
«Εσείς που λέτε ότι αγαπάτε τόσο πολύ το μπάσκετ, γιατί δεν βάζετε όλη σας την ψυχή όταν παίζετε;» Ηταν η απορία-παρόρμηση του νεαρού ομαδάρχη μας, όταν έβλεπε κάποια υποτόνωση της απόδοσης, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού…
Στο μακρινό 1948, στην κατασκήνωση των Κατηχητικών Σχολείων, στην Αγία Παρασκευή, υπό την εποπτεία του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας. Ο νεαρός ομαδάρχης, ελάχιστα μεγαλύτερος από εμάς, ήταν η ενεργητική και δραστήρια ψυχή όχι μόνον της δικής μας ομάδας των εργασιών, αλλά όλης της κατασκήνωσης. Δεν στεκόταν ούτε λεπτό. Οργάνωνε ομιλίες, διαλέξεις, εκδρομές, εξορμήσεις, παιγνίδια μεταξύ των ομάδων, αγώνες. Η δική μας ομάδα, οι «Εργάτες», διακρινόταν τις πιο πολλές φορές. Κι όταν πειράζαμε τους ηττημένους που έχαναν από εμάς, εκείνοι είχαν έτοιμη την απάντηση. «Μα εσείς έχετε ομαδάρχη-αρχηγό τον Τάσο…». Φυσικά, δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε τότε, ποια θα ήταν η κατοπινή τόσο ανοδική πορεία του ομαδάρχη-φίλου.
Αεικίνητος στις εμπνεύσεις, αεικίνητος στις προσφορές, αποτελεσματικός σε ό,τι αναλάμβανε. Πτυχιούχος καθηγητής πανεπιστημίου, πολυγραφότατος συγγραφέας, βαθυστόχαστος διανοητής, έφθασε μητροπολίτης πια, να αναγάγει σε ύψιστη προσφορά την ιεραποστολή στην Αφρική, στην Ουγκάντα για χρόνια και χρόνια. Τον ύμνο της ομάδας μας, των «Εργατών», τον έκαμε πράξη, αποτέλεσμα, προσφορά. «Κασμάδες, φτυάρια, αξίνες στον ώμο, εμπρός παιδιά, χαρούμενα κινάμε να κτίσωμε γερά», έτσι άρχιζε ο ύμνος των «Εργατών», ο ύμνος μας.
Εξοικονομεί ακόμη μέχρι σήμερα χρόνο, ώστε όλα να τα προφθαίνει, πανεπιστημιακές ομιλίες, συγγραφή πολλαπλή, βαθυστόχαστη, ανέγερση σχολείων, νοσοκομείων, μοναστηριών, εκκλησιών. Πώς να φανταστούμε τέτοια ιλιγγιώδη ανέλιξη, το ταπεινό 1948, για έναν από εμάς;
Ηταν αδύνατο τότε. Εδώ κοντεύει να είναι απλησίαστο, αδύνατο σήμερα, που τα ζούμε, τα βλέπουμε όλα αυτά, να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας, κι είμαστε πολλοί, παρά πολλοί όσοι είχαμε κι έχουμε ακόμη μέχρι σήμερα, την ευκαιρία και την τιμή να τα ζούμε όλα αυτά, παρακολουθώντας τον. Φυσικά, μιλώ-γράφω, για τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο Γιαννουλάτο, και το γράμμα αυτό είναι μια βιωματική μαρτυρία, που βεβαίως συγκρούεται με τη δεδομένη ταπεινοφροσύνη του Μακαριώτατου, αλλά, τι να κάνουμε, δεν παύει να είναι βιωματική.
Δημητρης Τσουμπος, Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Πατήσια, Αθήνα