Κύριε διευθυντά
Μέσω της φιλόξενης «Κ», παραθέτω ομιλία μου σε ανθρώπους που μοιραστήκαμε τα ίδια θρανία και μας ενώνουν τόσες αναμνήσεις. «Πέρασαν 55 χρόνια από τότε που η μικρή κοινωνία των σχολικών μας χρόνων σαν πρωινή δροσιά διαλύθηκε και ο καθένας μας, κρατώντας το δικό του μαγικό κλειδί, πήρε τον δρόμο για να ανοίξει τον κόσμο, που απλωνόταν μπροστά του. Εγώ ξενιτεύτηκα…
Τα χρόνια που πέρασαν μπορεί να με άσπρισαν, να με γέρασαν, να μου έκλεψαν τη νιότη τη χρυσή. Ομως δεν μπόρεσαν να σβήσουν τις αναμνήσεις από τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Οπως δεν μπόρεσαν ακόμη να σβήσουν την αγάπη και τη νοσταλγία για τη γλυκιά μας πατρίδα. Αυτήν που δοκιμάζεται τόσο σκληρά, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αν ανατρέξουμε στο ιστορικό μας παρελθόν. Οταν έφυγα, την άφησα φτωχή. Τώρα όμως δεν είναι απλά φτωχή. Τώρα χάνεται. Και το λέω αυτό, γιατί τώρα δεν είναι απλά μια οικονομική κρίση που θα μπορούσε να ξεπεραστεί.
Τώρα συμβαίνει αντικατάσταση πληθυσμού, καθώς οι νέοι φεύγουν σωρηδόν και η χώρα μας έγινε χώρα γερόντων. Συγχρόνως όλους αυτούς που φεύγουν και που θα φύγουν λόγω ηλικίας, αντικαθιστούν πολίτες άλλων χωρών, με ανύπαρκτη κουλτούρα (οι περισσότεροι) και με άλλη θρησκεία. Ετσι, φοβάμαι πως για τη γλυκιά μας πατρίδα, όπου «πουθενά πιο μυρωμένο/ δεν καπνίζει το λιβάνι/ πουθενά το καντηλάκι/ δεν σπιθάει πιο φωτεινό…» κατά τον ποιητή, θα λεν σε λίγα χρόνια ότι κάποτε εδώ κατοικούσαν Ελληνες. Αυτό για εμάς που τη λατρεύουμε, θα είναι οδυνηρό. Δεν θα σας κουράσω με περισσότερα λόγια. Βαθύτατα συγκινημένος, σας ευχαριστώ γι’ αυτή τη χαρά που μου δώσατε να ζήσω αυτές τις στιγμές.
Εύχομαι ολόψυχα η Ελλάδα μας να ορθοποδήσει, να βρει τον δρόμο της και να ξαναλάμψει στο παγκόσμιο στερέωμα όπως της αξίζει και όπως το οφείλουμε στους προγόνους μας».
Βασιλης Κοντοδημας