Κύριε διευθυντά
Ως καθημερινός αναγνώστης της εφημερίδας σας εδώ και δεκαετίες, διαβάζω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα άρθρα του Νίκου Βατόπουλου που αφορούν κτίρια της Αθήνας, τα οποία σφράγισαν με τη φυσιογνωμία τους την εικόνα της πόλης μέσα στον χρόνο. Διαβάζοντας όμως το άρθρο της Ξένιας Γεωργιάδου στο περιοδικό «Κ» της 21/6/2019 με τίτλο «Το λίφτινγκ ενός ουρανοξύστη», που αναφέρεται στο κτίριο που βρίσκεται στη γωνία των οδών Αιόλου και Ευριπίδου, στο ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας, με μεγάλη απογοήτευση είδα ότι ενώ γίνεται μία εκτενέστατη αναφορά στη σημερινή χρήση και διαμόρφωση του κτιρίου, αποσιωπάται τελείως η ιστορία του. Σε αυτό το κτίριο στεγάστηκε για πολλές δεκαετίες ένα από τα εμβληματικότερα καταστήματα της Αθήνας: το Ι. Μαύρος Α.Ε.
Ποιος Αθηναίος ή και κάτοικος της περιφέρειας δεν έχει περάσει το κατώφλι του, ψωνίζοντας είτε υφάσματα –ως κατάστημα υφασμάτων ξεκίνησε από τον ιδρυτή του Ιωάννη Μαύρο γύρω στα 1925– είτε είδη προικός, έτοιμα ενδύματα και τα τελευταία χρόνια εσώρουχα και μαγιό; Αξέχαστες θα μου μείνουν οι βόλτες στην Αθήνα με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, για ψώνια στου Μαύρου και εν συνεχεία γλυκό στου Παυλίδη, Αιόλου και Βύσσης γωνία…
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η δεύτερη γενιά της οικογένειας Μαύρου ανοικοδόμησε το παλιό διώροφο κτίριο, δίνοντάς του τη σημερινή του μορφή, και η εμπορική δραστηριότητα συνεχίστηκε για πολλές ακόμα δεκαετίες, πάντα ταυτόσημη με τις έννοιες της ποιότητας και της εντιμότητας.
Την τελευταία ανακαίνιση το εμβληματικό κατάστημα την έκανε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ανανεώνοντας ύφος και πελατεία, για να δεχτεί αργότερα απανωτά χτυπήματα τον ταραγμένο χειμώνα των μεγάλων επεισοδίων στην Αθήνα.
Μια τελευταία επισήμανση: Το κτίριο δεν αποτελεί έργο του Δημήτρη Βαράγκη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή μέσα στη δεκαετία του ’50, αλλά του γιου του Θεμιστοκλή.
Ηλιας Φ. Καρατζας, Νέα Ερυθραία