Κύριε διευθυντά
Από τη νεότητά μου και μέχρι τώρα που πορεύομαι προς τη δύση του βίου μου αδυνατώ να κατανοήσω πώς ένα άτομο που λόγω ηλικίας ολοκλήρωσε την εργασιακή του ζωή και συνταξιοδοτήθηκε κρίνεται ικανό και αναγκαίο για να επανέλθει στην ενέργεια της δημόσιας υπηρεσίας. Βλέπουμε άτομα του δημόσιου τομέα να συνταξιοδοτούνται «λόγω ορίου ηλικίας» και αμέσως μετά να αναλαμβάνουν «θέσεις ευθύνης» με επιλογές κυβερνητικές ή γενικά πολιτικές. «Απορίας άξιον» γιατί ο νόμος επιτρέπει άτομα που δεν μπορούν λόγω ηλικίας πλέον να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους και να απέρχονται «διά συνταξιοδοτήσεως» από μια δημόσια υπηρεσία, να θεωρούνται επαρκή «κατά νόμον» για μια άλλη θέση δημόσιας ευθύνης. Αυτή η όχι μόνο ελληνική «παράδοση» δεν νομίζω πως δικαιολογείται σήμερα από την αναγκαιότητα των γνώσεων και εμπειριών του ηλικιωμένου ατόμου.
Ισως κάποτε, σε άλλους χρόνους, τότε που δεν υπήρχαν τα «βαριά βιογραφικά» και το επίπεδο μόρφωσης των πολιτών να μην ήταν το δέον, να δικαιολογούνταν πολλά παρόμοια παράδοξα. Σήμερα όμως που έγκριτα βιογραφικά, με αξιοζήλευτη πείρα και ικανές γνώσεις, υφίστανται κυριαρχικά στην κοινωνία, με πανεπιστημιακό επίπεδο μόρφωσης της πλειονότητας των πολιτών, είναι καιρός ο νόμος να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Οποιος/α συνταξιοδοτείται «λόγω ορίου ηλικίας» δεν γίνεται να επανέρχεται στην ενέργεια άλλης δημόσιας υπηρεσίας, διά νόμου. Αναντικατάστατες προσωπικότητες δεν υπάρχουν και ας μην εξανίσταται κανείς όταν του υπενθυμίζεται η πραγματικότητα με τη φράση «μην ξεχνάς πως είσαι θνητός» (Memento quod sis mortalis). Λέγεται ότι ο βασιλέας Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας έβαζε ένα υπηρέτη του κάθε πρωί να του θυμίζει «Δέσποτα μέμνησο ότι θνητός ει» (δηλ. να θυμάσαι δεσπότη μου πως είσαι θνητός).
Αυτή η επίγνωση της πραγματικότητας ίσως να εξαγνίζει από ψυχοφθόρες φιλοδοξίες, που πλείστες φορές οδηγούν σε ανήκεστες βλάβες υγείας, με αποτέλεσμα να υπενθυμίζει πια η ίδια η ζωή την προσωρινότητα των εγκοσμίων. Αν θυμόμαστε καθημερινά πως είμαστε άνθρωποι «χοϊκοί», κατά τον Ιερό Ψαλμωδό «ωσεί χνους, ον εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης» (Ψαλμός Α΄.1), ίσως ο κόσμος να γίνει καλύτερος, με περιορισμό επάρσεων και αλαζονειών. Τα αυτά ισχύουν και για τους αιρετούς των «ενοικούντων επί της γης». Μόνο που εκείνοι τίθενται υπό την κρίσιν των κυρίαρχων πολιτών, οι οποίοι έστω και καθ’ υπερβολήν δικαιούνται να τους βγάλουν απ’ τα «οστεοφυλάκια» και να τους επιλέξουν για τη διακονία της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Βέβαια στην περίπτωση των αιρετών, ίσως να ήταν καλό να τους προσφέρει ο αρχιερεύς, που τους ορκίζει (εκκλησιαστικά) για τα καθήκοντά τους, την «ακακίαν». Ενα πουγκί με χώμα τάφων, όπως έπρατταν οι Πατριάρχες όταν αναγόρευαν τους ελέω Θεού «βασιλείς και αυτοκράτορες» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να τους θυμίζει τη «ματαιότητα του κόσμου τούτου», γενικά.
Να σημειωθεί πως τότε κανείς αναγορευόμενος «ελέω Θεού» δεν εθίγετο από το εν λόγω «Τυπικόν». Αρα, τώρα, σε καιρούς δημοκρατίας, δεν υπάρχει περίπτωση να παρεξηγηθεί ή να προσβληθεί κανείς αιρετός από κάτι τέτοιο. Η κατά πρόσωπον αντιμετώπιση της προσωρινότητας δεν έβλαψε ποτέ, τίποτα και κανένα.
Ιωαννης Α. Μελισσειδης, Δρ Νομικής – συγγραφέας