Ο τρόπος διδασκαλίας Ιστορίας – Θρησκευτικών

Ο τρόπος διδασκαλίας Ιστορίας – Θρησκευτικών

Κύριε διευθυντά

Το πρόβλημα με το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο υφίσταται εδώ και δεκαετίες. Ομως τα τελευταία χρόνια με τη μετανάστευση, τις θρησκευτικές συγκρούσεις από τη μια και τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για προστασία των θρησκευτικών πεποιθήσεων όλων των πολιτών από την άλλη, τα πράγματα έγιναν δυσκολότερα.

Νομίσαμε ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα είχε αντιμετωπιστεί με τα προγράμματα σπουδών 2010, που επεδίωκαν να διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών με νέα φυσιογνωμία σε όλους τους μαθητές, χωρίς να υπάρχει ανάγκη απομάκρυνσης και κατά συνέπεια στιγματισμού σε ετερόδοξους, αλλόθρησκους, άθεους κ.λπ. μαθητές (δηλαδή γονείς). Αυτό θα βοηθούσε αφενός στην ενσωμάτωση των μεταναστών – αλλοδόξων στον πολιτισμό της χώρας υποδοχής, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο περιχαράκωσης στις δικές τους αποκλειστικά αξίες, αφετέρου η νέα φυσιογνωμία του μαθήματος θα βοηθούσε τους ορθόδοξους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν με κριτική σκέψη το θρησκευτικό φαινόμενο.

Γιατί, όπως είναι γνωστό, εδώ και πολλούς αιώνες η θρησκευτική εκπαίδευση αποτελούσε τη βάση της ελληνικής παιδείας και τα θρησκευτικά βιβλία στηρίζονταν σε ένα έντονο κατηχητισμό, στις αξιωματικές και αυταπόδεικτες αλήθειες της εκκλησίας και στις απλουστευτικές ερμηνείες της δημιουργίας του κόσμου.

Είχαμε φτάσει στο σημείο να αποτελεί η εβραϊκή μυθολογία (στη Γ΄ Δημοτικού) την πρώτη επαφή του παιδιού με τις θεωρίες για την ερμηνεία του κόσμου.

Βέβαια πιστεύουμε ότι πρέπει να διδάσκεται η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, μαζί με τα στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού που αυτή παρήγαγε.

Ηθη, έθιμα, λογοτεχνικά κείμενα, θρησκευτικές γιορτές μπορούν να αποτελέσουν τη βάση κοινωνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, που συμβάλλουν στην κοινωνικοποίηση των μαθητών και θέτουν τη σφραγίδα στη θρησκευτική και εθνική τους ιδιαιτερότητα.

Σαν παλιά εκπαιδευτικός, που αγωνίστηκα για μια καλύτερη παιδεία στην πατρίδα μας, δεν μπορώ να διανοηθώ το έτος 2019 να επεμβαίνουν και να καθορίζουν το περιεχόμενο και τον σκοπό των σχολικών μαθημάτων παράγοντες άσχετοι με την παιδαγωγική επιστήμη, όπως η Εκκλησία και ανώτατες δικαστικές αρχές (ΣτΕ).

Δυστυχώς κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το μάθημα της Ιστορίας, όταν το ΣτΕ υποστηρίζει ότι σκοπός της Ιστορίας πρέπει να είναι η ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης του μαθητή και όχι η διερεύνηση της ιστορικής αλήθειας. Θα αναφέρω μόνο ένα απλό παράδειγμα.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι σκεπτόμενοι πολίτες και βέβαια οι ιστορικοί, θα παραδεχθούν ότι όταν τα παιδιά διδάσκονται τη Γαλλική Επανάσταση ή τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, το μάθημα αυτό δεν αποσκοπεί βέβαια στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης.

Τελικά μήπως θα ’πρεπε να αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε από την αρχή την άποψη ότι η παιδεία πρέπει να είναι υπόθεση των ειδικών και κυρίως να είναι πέρα και πάνω από κομματικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις για το καλό των παιδιών μας;

Μυρσινη Καρκανη-Κοντου, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή