Κύριε διευθυντά
Από χρόνια διαβάζω καθημερινά την «Κ» στην ηλεκτρονική της έκδοση. Αυτή μου η επαφή με φέρνει, όπως και πολλούς σαν εμένα Ελληνες της διασποράς, κοντά στην πατρίδα μας και γι’ αυτό είναι πολύ σημαντική. Το άρθρο/σχόλιό σας κάθε Κυριακή είναι πάντα για μένα ένα must.
Για κυρίως επαγγελματικούς λόγους έφυγα, σε ηλικία 36 ετών, ναυπηγός, από την Ελλάδα το 1973 και έκτοτε με μικρές διακοπές ζω στη Βρετανία. Τα προβλήματα του τόπου μας με απασχόλησαν πάντα όπως και όλους τους Ελληνες της διασποράς, οι οποίοι θέλουμε η πατρίδα μας να προκόψει και να πάει μπροστά ελπίζοντας, όπως ο προπάππους μου που πήγε στην Αυστροουγγαρία το 1835 σαν Καστοριανός γουναράς, κάποια μέρα να επιστρέψουμε, κάτι που οι παλιότερες γενιές το έκαναν.
Στο προ ημερών, όπως και σε προηγούμενα άρθρα σας, τονίσατε την τεράστια σημασία ίσως του πιο δυνατού ιστορικά στοιχείου του ελληνισμού.
Δυστυχώς, την τεράστια αυτή δύναμη σκόρπια σε όλο τον κόσμο δεν καταφέραμε ως χώρα να τη χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά, με τον κύριο λόγο να είναι η έλλειψη ενότητας χωρίς ένα κοινό σημείο ως πόλο έλξης. Το κράτος απέτυχε να μας φέρει κοντά στην πατρίδα μας κι εγώ πιστεύω ότι μένει τώρα στα σοβαρά μέσα ενημέρωσης να παίξουν αυτόν τον τόσο σημαντικό ρόλο.
Τα σημερινά μέσα επικοινωνίας είναι τέτοια που δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Η «Κ» όπως και ο ΣΚΑΪ μπορούν να αφιερώσουν ένα μικρό μέρος της επικοινωνίας αποκλειστικά με νέα και θέματα της διασποράς, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο τον πόλο έλξης, στον οποίο μπορούμε να απευθυνόμεθα. Ισως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι να περάσουμε στην επόμενη γενιά μαζί με τη γλώσσα, τις παραδόσεις, την ιστορία μας και, γενικά, τη σημασία ότι είμαστε Ελληνες.
Πιστεύω ακράδαντα πως η επιθυμία των Ελλήνων της διασποράς να προσφέρουν στον τόπο σε σοβαρή κλίμακα έχει υποτιμηθεί. Η απουσία του «how to go about it» είναι ένας ακόμη λόγος που τα ΜΜΕ, όπως η «Κ», μπορούν να συμβάλουν στο να έρθει μια αλλαγή.
Ο σημερινός κίνδυνος από την Τουρκία μάς προκαλεί σοβαρές ανησυχίες και καθιστά αυτό ακόμη πιο σημαντικό, αλλά συγχρόνως μας ενώνει στην επιθυμία μας να συμβάλουμε. Αλλά πώς; Το κράτος ξεχάστε το.
Με χίλια βάσανα και συμβιβασμούς μάς έδωσε την ψήφο, και αυτή λειψή. (Ο υποφαινόμενος υπηρέτησε την πατρίδα του, εργάστηκε επτά χρόνια στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει το δικαίωμα που του έδωσε το Σύνταγμα.)
Με αυτές τις λίγες σκέψεις, σας εύχομαι το 2020 να είναι εξίσου παραγωγικό ύστερα από τις δοκιμασίες που πέρασε ο τόπος τα τελευταία χρόνια.
Μιλτος Σκουταρης