Κύριε διευθυντά
Το βιβλίο του συνεργάτου της «Κ» και βραβευμένου συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη με τον πρωτότυπο τίτλο «Είμαι όσα έχω ξεχάσει», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, χρειάστηκε να το διαβάσω για δεύτερη φορά προκειμένου να ανακαλύψω το βάθος των νοημάτων, των μηνυμάτων και ψυχοσυναισθηματικών καταστάσεων που εμφιλοχωρούν στις 250 σελίδες της αφήγησης μιας αληθινής οικογενειακής τραγωδίας.
Με κεντρικό άξονα την άνανδρη δολοφονία του φιλήσυχου παππού του, Νίκου Μαγκλίνη, τα χρόνια της Κατοχής (Ιανουάριος 1944), από φανατισμένο ιδεολογικά συντοπίτη του, που θυμίζει τα «Εμφύλια πάθη» του καθηγητή Στάθη Καλύβα, ο συγγραφέας διηγείται με ενάργεια τα διαδραματισθέντα στον οικογενειακό του κύκλο γεγονότα σαν να τα έζησε την εποχή που έλαβαν χώρα. Ο ψυχρός δολοφόνος του παππού, που δεν γνώρισε ποτέ ο Ηλίας, σημάδεψε έντονα τη ζωή του και αποδύθηκε σε πολύχρονη έρευνα για την ανακάλυψή του με σκοπό να του ζητήσει τον λόγο του στυγερού εγκλήματος, ώστε να λυτρωθεί από το άγχος και τα αναπάντητα ερωτήματα που τον βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τελικά η λύτρωση διαφαίνεται ότι επήλθε από τη συγγραφή του αξιόλογου αυτού πονήματος, με το οποίο ο συγγραφέας προβληματίζεται και φιλοσοφεί ουσιαστικά πάνω στα καίρια προβλήματα της ζωής, του θανάτου, των άδικων διώξεων, του μίσους και της απανθρωπιάς, που αφήνουν έντονα αποτυπώματα στις ευαίσθητες ψυχές των μικρών ιδίως παιδιών. Ο Ηλίας Μαγκλίνης τόλμησε να παραθέσει την προσωπική και οικογενειακή του ιστορία χωρίς ενδοιασμούς και προσχήματα, επιτυγχάνοντας με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των γεγονότων μιας επάρατης εποχής να φθάσει στην «κάθαρση», κατά τον αριστοτελικό ορισμό, της οικογενειακής του τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που ζήσαμε οι μεγαλύτεροι και κληρονόμησαν οι μεταγενέστεροι. Ο δημοσιογραφικός χαρακτήρας της περιγραφής των περιστατικών, διανθισμένος με λογοτεχνική μαεστρία, καθιστά το πόνημα συναρπαστικό και επωφελές από πάσης απόψεως.
Δημητριος Δημηνας, Δικηγόρος