Κύριε διευθυντά
Στις 30 Ιουλίου 2020 έφυγε από τη ζωή ένας διακεκριμένος δικαστικός λειτουργός. Ενας λειτουργός τον οποίο διέκρινε το ήθος, αλλά και η εδραία νομική κατάρτιση. Και αν τον είπαν «πανδαμάτορα» τον χρόνο, πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν μνήμη συγγενική, μνήμη αδελφική, μνήμη φιλική να διαβρωθεί από τον «αλοίτη θάνατο», να λησμονήσει τον Γεώργιο Παναγιωτόπουλο, επίτιμο πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ). Γιατί η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν εξαφανίζεται με τον θάνατο, τον αποχαιρετιστήριο «τελευταίο ασπασμό», όταν αυτή καλλιεργεί και ασκεί την αρετή.
Παραμένει τότε η ηθική ιδέα στην καθολικότητά της (Κων. Τσάτσος). Αλλωστε η μνήμη του θανάτου εξανθρωπίζει τη ζωή μας. Και ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε «ζωντανούς τους νεκρούς μας» είναι να τους θυμόμαστε. Να τους συνοδεύουν οι αναμνήσεις, τις οποίες έχουμε για αυτούς… «τότε οι νεκροί πεθαίνουν, όταν τους λησμονούμε» (Κώστας Ουράνης). Γιατί είναι σφάλμα ολέθριο να πιστεύουμε ότι, αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον θάνατο, άλλωστε… «την πεπρωμένην μοίραν αδύνατα εστί αποφυγείν και Θεώ» (Ηρόδοτος), θα πρέπει να προσπαθούμε να μην τον σκεπτόμαστε.
Η ενσώματη απουσία του φίλου Γεωργίου Παναγιωτοπούλου θα παρατείνει έντονα τη θύμησή του… «εις μνημόσυνον αιώνιον».
Δημητριος Κων. Ριζος, Εφέτης ε.τ., τ. δικηγόρος παρ’ Α.Π.