Κυπριακό – Αιγαίο και Δυτική Θράκη

Κυπριακό – Αιγαίο και Δυτική Θράκη

Κύριε διευθυντά

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε πριν από μερικούς μήνες ότι ένα ενδεχόμενο σχέδιο συμφωνίας στο Κυπριακό πρέπει να είναι περιεκτικό χωρίς κενά…

Σωστό, αλλά πώς συμβιβάζεται η δήλωση αυτή με την τότε αισιοδοξία του προέδρου Αναστασιάδη ότι συμφωνίες και δημοψηφίσματα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν μέχρι το τέλος του 2016; Η αισιοδοξία  δεν ήταν συμβατή με τη στάση της τουρκικής πλευράς στις συνομιλίες, αλλά δημιούργησε στον διεθνή παράγοντα ανεδαφικές προσδοκίες. Η στασιμότητα που διαφαίνεται δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. Πώς μπορούσε να υπάρξει σχέδιο συμφωνίας χωρίς κενά με τόσα θέματα κομβικής σημασίας σε εκκρεμότητα; Για λόγους συντομίας θα περιοριστώ σε δύο μόνο:

1. Το σύνταγμα της ομοσπονδίας που θα προκύψει δεν θα είναι δοτό. Θα πρέπει να συμφωνηθεί από την ηγεσία και να εγκριθεί από τους ψηφοφόρους. Θα μπορούσε να γίνει αυτό μέχρι το τέλος του 2016;

2. Ποια συναντίληψη υπάρχει στο θέμα του εγκλήματος της εθνοκαθάρσεως και εποικισμού των κατεχόμενων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας; Η τουρκική πλευρά, διά στόματος του κ. Ακιντζί, δήλωσε ότι θα παραμείνουν όλοι οι έποικοι, ο αριθμός των οποίων δεν είναι γνωστός. Η αποδοχή αυτής της αξιώσεως σημαίνει διπλή νομιμοποίηση σε σχέση με την παραμονή αλλά και τη συμμετοχή των εποίκων στο δημοψήφισμα. Με αυτό τον τρόπο και σε συνδυασμό με τις νεφελώδεις πρόνοιες για τη χορήγηση αδειών παραμονής σε «εποχικούς εργάτες», οι Τούρκοι δεν χρειάζονται τις εγγυήσεις των συνθηκών του 1959 για να επιτύχουν την τουρκοποίηση της Κύπρου σε μερικές δεκαετίες.

Τέτοιες αντιφάσεις συνιστούν δυσάρεστη, αλλά όχι σπάνια, υπόμνηση της αποστάσεως ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη χρονική συγκυρία από τη μια μεριά και στην, κατά κανόνα, ψευδαισθησιακή προσέγγιση του Κυπριακού από την άλλη. Τα χρονικά περιθώρια για να περισώσουμε ό,τι μπορεί να περισωθεί στενεύουν επικίνδυνα. Αυτό απαιτεί επείγουσα, και υπό εχεμύθεια, ενημέρωση του Εθνικού Συμβουλίου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και συνεχή συνεννόηση με την Αθήνα με στόχο τον καθορισμό του πλαισίου για τα επόμενα βήματά μας. (Οι εξελίξεις στο Κυπριακό δεν είναι καθόλου άσχετες με το τι θα συμβεί στα νησιά του Αιγαίου και στη Δυτική Θράκη.)

Δεν είναι πολλοί οι Ελληνες που επιδιώκουν τη διακοπή των διαπραγματεύσεων. Δεν είναι όμως πολλοί και αυτοί που θεωρούν ότι οι διαπραγματεύσεις, με τον τρόπο που επί δεκαετίες διεξάγονται, είναι αποτελεσματικές. Η διευθέτηση του Κυπριακού δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μας πλευρά και είναι άκρως επικίνδυνο να θεωρήσουμε ότι μπορούμε να την επιταχύνουμε με προσαρμογή των θέσεών μας στις τουρκικές επιδιώξεις.

Είναι πασιφανές ότι ο κ. Ερντογάν και οι επιτελείς του έχουν σπουδαιότερες ενασχολήσεις στους επόμενους μήνες και δεν θα ασχοληθούν με το Κυπριακό. Πρέπει να δεχθούμε ότι ο δρόμος που διανύουμε είναι μακρύς και ανοικτού τέλους. Χρειάζεται υπομονή, συνεννόηση, σε εθνικό επίπεδο και προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο.

Ραφαηλ Παπαδοπουλος, Ομότιμος καθηγητής Θερμοδυναμικής – Λονδίνο

«Η μικρή Ελλάς» και ο Βενιζέλος

Κύριε διευθυντά

Ο επιφανής διανοούμενος και αρθρογράφος Χρήστος Γιανναράς, που τόσα χρόνια επισημαίνει καίριες παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος και παράλληλα θέτει ερωτήματα – ερεθίσματα για την ταυτότητα και την πορεία του ελληνισμού, θεωρώ πως στην επιφυλλίδα της 12ης Φεβρουαρίου υπέπεσε σε ατόπημα, επιφυλάσσοντας άδικους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για τον δημιουργό της νεότερης Ελλάδας Ελευθέριο Βενιζέλο. Αντλεί δε συνεπικουρία γι’ αυτούς από το νεοεκδοθέν βιβλίο της κ. Αθηνάς Κακούρη, που αν αναγνωσθεί, διαπιστώνει κανείς πως ουδέν ουσιαστικό προσθέτει που να ανατρέπει τα παγιωμένα ιστορικά συμπεράσματα για το τιτάνιο έργο του Βενιζέλου. Κατηγορείται, λοιπόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ότι μετέβαλε τον ελληνισμό σε βαλκανική «επαρχιωτίλα». Ποιος; Ο ηγέτης που με τους ανοικτούς ορίζοντες και την οξυδέρκεια που τον διέκριναν κατέστησε την Ελλάδα συνιστώσα του ευρωπαϊκού και μεσογειακού γίγνεσθαι, προκαλώντας τον θαυμασμό των Ευρωπαίων ομολόγων του. Τι ήταν η Ελλάδα πριν από αυτόν; Ενα κρατίδιο που μάλλον τότε ανέδιδε βαλκανική «επαρχιωτίλα». Ο εθνικός στόχος της ολικής απελευθέρωσης ήταν ευσεβής πόθος. Ηλθε όμως η μεγάλη ειρηνική επανάσταση του 1909 (που περιέργως λοιδορείται στο βιβλίο της κ. Κακούρη) που έφερε στην αρχή ένα φωτεινό μετέωρο, τον Βενιζέλο. Ο οποίος, αφού σύντομα ανασύνταξε το παραπαίον και ηττοπαθές κράτος μας με τη διπλωματική του ικανότητα, δημιούργησε τέτοιους συσχετισμούς που επέτρεψαν την εποποιία των απελευθερωτικών Βαλκανικών Πολέμων.

Χαρακτηρίζεται ο Βενιζέλος «αδίστακτος δοξομανής». Είναι δε επίσης γνωστό πως αυτοεξορίσθηκε. Επίσης κατηγορείται ως στυγνός δικτάτορας την τριετία 1917-1919. Ποιος; Ο πολιτικός που ανόρθωσε τον κοινοβουλευτισμό στη χώρα του και στο απόγειο της δόξας του έκανε εκλογές αρνούμενος να προβεί σε παροχές που θα τον ευνοούσαν εκλογικά. Πώς αλλιώς θα φερόταν ο πολιτικός, που παρόλο τον φόρτο ευθύνης του, μετέφραζε τον Επιτάφιο του Περικλή. Είναι γνωστή άλλωστε και η φράση του πως δεν ήταν γεννημένος από την πάστα που γίνονται οι δικτάτορες. Οσον αφορά την εφιαλτική τριετία του διχασμού, κύριος υπεύθυνος ήταν ο Κωνσταντίνος. Και εξηγώ. Μετά τους εθνικούς θριάμβους ήλθε ο Μεγάλος Πόλεμος. Δυστυχώς η Ελλάδα έπρεπε να επιλέξει στρατόπεδο. Διότι παραμένουσα ουδέτερη, ασχέτως έκβασης, θα έχανε Μακεδονία – Θράκη από τους Βαλκάνιους γείτονες. Η επιλογή όμως του Βενιζέλου υπέρ της Αντάντ αποδοκιμάστηκε από τον Κωνσταντίνο, αν και είχε και έγκριση λαϊκής ετυμηγορίας και ο υπεύθυνος πρωθυπουργός ουσιαστικά αποπέμφθηκε με διάφορες μηχανορραφίες, στις οποίες πρωτοστάτησε ο Μεταξάς, που στο ημερολόγιό του έγραψε: «Αραγε, θα μας συγχωρήσει ο Θεός για τις ενέργειές μας το 1916;». Και ενώ η Ελλάδα διαλυόταν ήλθε το κίνημα της Εθνικής Αμύνης, που επικρατώντας διέσωσε τα συμφέροντα της χώρας. Την εποχή αυτή βεβαίως διεπράχθησαν ακρότητες εκατέρωθεν, με συνέργεια και ξένων δυνάμεων. Τελικά το τέλος του πολέμου βρήκε την Ελλάδα και τον Βενιζέλο δικαιωμένους. Διότι με τη Συνθήκη των Σεβρών αναστήθη μία «μίνι» Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τα οφέλη όμως αυτά εξανεμίστηκαν με τις επιλογές των επιγόνων του Βενιζέλου, με κατάληξη τη Μικρασιατική Καταστροφή, την οποία αδίκως επιρρίπτει ο κ. Γιανναράς στον Βενιζέλο, ο οποίος στη Λωζάννη πέτυχε να ελαττώσει τις δυσμενείς επιπτώσεις της ήττας. Αρα, λοιπόν, σωστά το μετέπειτα ελληνικό κράτος τιμά τον Βενιζέλο με ονοματολογία οδών, ανδριάντων και αεροδρομίου, όπως γίνεται και με μέλη  της βασιλικής οικογένειας.

Σπυρος Καποτης, Πτυχιούχος Ιστορίας

Ο μύστης Ρενάν στην Ακρόπολη

Κύριε διευθυντά

«Ολα τα ερείπια τρομάζουν. Αυτά όμως –Ακρόπολη– εμπνέουν το θαυμασμό και το δέος». Γρ. Ξενόπουλος.

Πάνω στον Ιερό Βράχο, την Ακρόπολη, ο Γάλλος φιλόσοφος Ερνέστος Ρενάν εμπνεύστηκε την προσευχή του. Το 1876 επισκέφθηκε και πάλι την Ελλάδα και ως μύστης της ομορφιάς και της τελειότητας εγκωμιάζει τη θεϊκή ομορφιά του μνημείου. Σε ένα τιτάνιο πέταγμα του πνευματικού του στοχασμού προσέφερε το πιστεύω του πνεύματος και των αξιών – ύμνο στην τελειότητα. Ηταν τόσο μεγάλη η συγκίνησή του, που η προσευχή του – ύμνος θα παραμένει στην πνευματική ανθρωπότητα έργο αφθάστου τελειότητος, εσαεί για όσο υπάρχουν άνθρωποι και πολιτισμός. «Ευγένεια, ως απλή και αληθινή ομορφιά. Θεά που η λατρεία σου σημαίνει λόγο και σοφία, εσύ που ο ναός σου είναι ένα αιώνιο μάθημα αυτογνωσίας και ειλικρίνειας. Είσαι αληθινή, αγνή, τέλεια, το μάρμαρό σου είναι άσπιλο, αλλά και ο Ναός της Αγιάς Σοφιάς στο Βυζάντιο επίσης προκαλεί μία θεϊκή εντύπωση. Μια δημοκρατία που συνέλαβε τόσο λεπτές αποχρώσεις τέχνης και πνευματικού στοχασμού. Η αποκάλυψη του αληθινού μεγαλείου με άγγιξε μέχρι τα βάθη της ψυχής μου»! Ομως αυτό το θείο μνημείο της αισθητικής τελειότητας που συμβολίζει διαχρονικά τα παγκόσμια, οικουμενικά ιδεώδη του ελληνισμού, την ελευθερία, τη δημοκρατία, το απείλησαν με καταστροφή! Το 1962 ο Νικήτας Χρουστσόφ, ηγέτης τότε της Σ. Ενώσεως, ευρισκόμενος στη Βουλγαρία για επίσκεψη –εποχή Ψυχρού Πολέμου– απείλησε την Ελλάδα αλλά και την Ακρόπολη! «Θα την καταστρέψω με έναν πύραυλο». Τότε ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδος, του απάντησε αγέρωχα και υπερήφανα: «Μπορεί οι πύραυλοί σου να καταστρέψουν την Ακρόπολη. Δεν θα μπορέσουν όμως να καταστρέψουν τα ιδανικά που συμβολίζει»! Ηταν η απάντηση του ελεύθερου ανθρώπου προς τη βαρβαρότητα της ωμής βίας και της γυμνής ισχύος. Ευτυχώς με την απόφαση της υπουργού Πολιτισμού κ. Κονιόρδου η Ακρόπολη έμεινε, όπως την είδε τότε ο Ρενάν στην προσευχή του, άσπιλη. Εύγε, κυρία υπουργέ. Η Παιδεία και η πνευματική σας καλλιέργεια υπαγόρευσε την απάντηση.

Γ. Σταραντζης, Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο και στο ΣτΕ, π. επιστημονικός συνεργάτης «Αρχείου Νομολογίας»

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή