Κύριε διευθυντά
Εχοντας ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου, κάθε φορά που βρισκόμουν μακριά από την Ελλάδα, όταν έβλεπα ή διάβαζα κάτι που αναφερόταν σε αυτήν, ένιωθα υπερηφάνεια, παρά τα όποια αρνητικά της πατρίδας μας. Θέλω να μεταφέρω, έτσι για την ιστορία, δύο περιστατικά από τις αναμνήσεις μου.
Το 1964 βρισκόμουν στην Ιαπωνία, όπου γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο. Τότε κάποια ελληνική ναυτιλιακή εταιρεία, προφανώς για να τιμήσει το γεγονός, εβάπτισε ένα νεότευκτο πλοίο της «Tokyo Olympics»: Την ίδια εποχή αναλάμβανα την πλοιαρχία νεότευκτου άλλης εταιρείας και κατά τη διάρκεια της παραμονής μου επισκεπτόμουν τακτικά την πλησιέστερη μεγάλη πόλη Κόμπε.
Οι κεντρικοί εμπορικοί δρόμοι ήταν στολισμένοι με σημαίες όλων των γνωστών και αγνώστων χωρών, πλην της Ελλάδας. Επειδή με ενόχλησε αυτό, διαμαρτυρόμενος για την παράλειψη, έστειλα επιστολή στην αγγλόφωνη εφημερίδα Japan Times, η οποία τη δημοσίευσε. Περίμενα κάποια αντίδραση από τις αρμόδιες αρχές που αντιπροσώπευαν εκεί την Ελλάδα (πρεσβεία, προξενεία). Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς…
Αλλη μια απογοήτευση ένιωσα όταν, εργαζόμενος σε ναυτιλιακή εταιρεία στον Πειραιά, είχα τον έλεγχο των λογαριασμών των λιμανιών που προσέγγιζαν τα πλοία. Με αισθήματα υπερηφάνειας έβλεπα υδατογραφημένη στα επίσημα δικαιολογητικά/εξοδολόγια του Οργανισμού Λιμένα της Μασσαλίας την επιγραφή: ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ. Αυτό μέχρι τα τέλη της δεκαετίας 1980, μετά δεν υπήρχε. Απευθύνθηκα έπειτα από χρόνια στη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα και στο ελληνικό προξενείο της Μασσαλίας, εγγράφως και τηλεφωνικώς και στα δύο, αλλά απάντηση δεν πήρα και ούτε ελπίζω να πάρω γιατί έχω πια συνηθίσει στην αδιαφορία όλων για τέτοια ζητήματα, εκτός από λίγους ρομαντικούς ιδεολόγους, σαν εμένα…
Λεωνιδας Δ. Μουστακας, Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν., Χαλάνδρι