Κύριε διευθυντά
Το άρθρο στην «Καθημερινή» της Κυριακής 29.4.18 καλεί την «αθλητική ελίτ» να κοιταχθεί στον καθρέφτη για να αντιμετωπίσει την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά του πρωταθλητισμού. Και αμέσως μετά εξηγεί ότι τη σκοτεινή πλευρά αποτελούν οι μυοσκελετικές βλάβες, καθώς και οι καρδιολογικές και ψυχολογικές επιπτώσεις που αντιμετωπίζουν οι κορυφαίοι των ολυμπιακών αθλημάτων.
Το άρθρο, δυστυχώς, κείται μακράν της ιστορικής και φιλοσοφικής πραγματικότητας του αθλητικού ιδεώδους και θα μου προξενούσε ιδιαίτερη εντύπωση εάν ο συντάκτης του επιχειρούσε να μας πείσει ότι υπάρχουν και «φωτεινές» πλευρές στον πρωταθλητισμό.
Κατά πρώτον, ο πρωταθλητισμός, δηλαδή το κυνήγι του ρεκόρ, αποτελούσε και αποτελεί παντελώς άγνωστη λέξη, και κυρίως άγνωστη, για το αθλητικό Ιδεώδες, έννοια. Επί 13 αιώνες που ετελούντο αθλητικοί αγώνες από τους Ελληνες στον ελλαδικό χώρο, ουδέποτε μετρούσαν επιδόσεις, τα δε στάδια για τον ίδιο λόγο, είχαν και το καθένα διαφορετικό μήκος, και οι δίσκοι στις δισκοβολίες, διαφορετική σε κάθε διοργάνωση διάμετρο αλλά και βάρος, για να μην είναι δυνατή ουδεμία σύγκριση με προηγούμενους αγώνες. Από τη μέρα που «διεθνοποιήθηκαν» οι αγώνες, δεν αποτελούν πλέον αθλητικό δρώμενο, αλλά μία ρωμαϊκή παραφθορά, που εγγίζει τα όρια της διαπόμπευσης, αυτής της περιφανέστερης σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, πολιτισμικής δράσης, που είναι ο αθλητισμός.
Επίσης, εκείνη η ρωμαϊκή φράση Citius, altius, fortius που, ως μη ωφέλε, αποτέλεσε την προμετωπίδα των διεθνοποιημένων πλέον «αγώνων», επιτάσσει να επιδιώκουν οι ταλαίπωροι νέοι που συμμετέχουν σ’ αυτό το εμπορικό πανηγύρι, να βελτιώνουν συνέχεια τις επιδόσεις τους. Η εξωφρενικά παράλογη αυτή προτροπή έχει περάσει στο κοινωνικό σύνολο ως υπόθεση απολύτως λογική και επιθυμητή, και ότι συμπυκνώνει όλες τις αξίες του Ολυμπισμού! Εάν είναι ποτέ δυνατόν! Κανείς δεν υποψιάζεται καν, την απόλυτη συνάφεια αλλά και την αναγκαστική σύνδεση αυτής της επιδίωξης με τη χρήση μεθόδων και ουσιών ντόπινγκ. Τουτέστιν δεν φταίνε για ό,τι κάνουν αυτοί που κυνηγούν τα ρεκόρ, μα φταίνε εκείνοι που άλλαξαν το ιδεώδες του αθλητισμού, μετατρέποντάς το σε μία λίαν επικερδή οικονομική δραστηριότητα.
Αλλά, για να προσγειώσουμε και τους πλέον δύσπιστους, ακόμη και εκείνους που από καλή προαίρεση δεινά παραπλανήθηκαν, ας σκεφθούμε το πλέον απλό: και έναν τόνο χημικές ουσίες αν πάρει κάποιος, είναι ποτέ δυνατόν να ξεπεράσει στο ύψος το ρεκόρ του ψύλλου, που πηδάει υπερδεκαπλάσια το μπόι του και μάλιστα δίχως διόλου να ντοπαριστεί; Και τα 9 δευτερόλεπτα στα 100 μέτρα, ακόμη και ένας μικρόνους καταλαβαίνει ότι μπορούν –ας πούμε– να γίνουν 8, άντε και 7 αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνουν 6 και 5 και 4, για να μη συνεχίσουμε προς τα κάτω στη σκάλα του απόλυτου εξευτελισμού της ανθρώπινης λογικής. Και για την άρση βαρών, χρειάζεται να φέρουμε παραδείγματα για να υποστηρίξουμε την απόλυτη γελοιότητα της αέναης άρσης όλο και μεγαλύτερου βάρους;
Η σωματική και ψυχική υγεία όσων σπρώχνονται από την ανελλήνιστη και απόλυτα παρακμιακή εποχή μας, να επιδιώξουν τη θραύση ενός ρεκόρ, είναι πολύ σοβαρό θέμα και πολύ ορθά το δημοσιοποιείτε.
Η διάχυση όμως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, της σχιζοφρένειας του πρωταθλητισμού, που διδάσκεται πλέον και ως ιδανικό, είναι άπειρες φορές φρικιαστικότερη και μόνο συμφορές μπορεί να επιφέρει.
Θέμος Γκουλιωνης, Οφθαλμίατρος, Ναύπλιο