Κύριε διευθυντά
Μετά πολλούς μήνες, πρόσφατα χάρηκα το ωραιότερο ταξίδι μου με Ι.Χ. στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, στη μαγευτική Ναύπακτο – Επαχτο – Λεπάντο. Ανετη και υπέροχη διαδρομή μετά την ολοκλήρωση όλων των οδικών έργων της νέας εθνικής οδού, με υψηλές πράγματι προδιαγραφές και σύγχρονα πάρκινγκ. Χάρμα οφθαλμών πάντα η Γέφυρα Χαριλάου Τρικούπη, ανεπανάληπτο θαύμα τεχνολογίας, αρχιτεκτονικής και αισθητικής.
Ομως στον νέο, τεράστιο κυκλοφοριακό κόμβο στο Αντίρριο, μάταια αναζήτησα, κατά την επιστροφή μου, την επιγραφή «Αθήνα» μεταξύ άλλων προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα ίδια και με αφετηρία το Αντίρριο. Η λέξη «Αθήνα», εκτός εντελώς απίθανης αβλεψίας μου, είναι ανύπαρκτη.
Και μια πρόταση σχετικά με τα διόδια. Η καταβολή τους σε σειρά σταθμών γίνεται είτε ηλεκτρονικά είτε με μετρητά χέρι χέρι ή μέσω αυτόματων μηχανημάτων. Ομως, το αντίτιμο των διοδίων, που διαφέρει από σταθμό σε σταθμό, το πληροφορείται ο οδηγός μόνον όταν φθάσει στο σημείο πληρωμής, βλέποντας φωτεινή ένδειξη κοντά στην μπάρα. Αλλά έτσι, δεν έχει τον απαιτούμενο χρόνο να προετοιμάσει έγκαιρα το ακριβές αντίτιμο, κάτι που γίνεται μπροστά στο ταμείο. Με τις συνακόλουθες βέβαια καθυστερήσεις, που δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα, ιδίως σε περιόδους έντονης οδικής κυκλοφορίας.
Υπάρχει νομίζω λύση, απλή και αποτελεσματική. Να αναγράφεται το αντίτιμο των διοδίων σε ευανάγνωστες φωτεινές επιγραφές στη «γέφυρα» κάθε σταθμού πάνω από τα ταμεία, έτσι ώστε να διαβάζεται από κάποια απόσταση. Πρακτική λύση, εκτός αν, επειδή τα διόδια είναι πολλά και τσουχτερά, η προβολή των τιμών τους στα ύψη ερμηνεύεται από τους αρμοδίους ως αρνητική διαφήμιση! Συμπληρωματικά, κάθε φορά που κάνω αυτή τη διαδρομή έρχεται στη μνήμη μου το πρώτο και χειρότερο ταξίδι της ζωής μου. Το 1947, Ναύπακτο – Αθήνα για σπουδές, με την ανυπόφορη αγωνία του αγνώστου. Σηκωθήκαμε νύχτα, με οδηγό την Πούλια, γιατί δεν είχαμε ρολόι. Είχα μαζί μου τρία μεγάλα δέματα –με βιβλία, τρόφιμα και ρούχα– τα οποία λιμενεργάτες έβαλαν στο καΐκι με πληρωμή. Αλλη πληρωμή στον Ψαθόπυργο για να μου τα δώσουν, όπως προέβλεπε ο νόμος του Μεταξά!
Ακολούθησε ταξίδι με το τρένο –τον «μουντζούρη»–, δώδεκα ώρες μέχρι τον Πειραιά, όπου βγήκα κατάμαυρος. Συνολικά 16 ατελείωτες ώρες! Εκατοντάδες άλλα ταλαίπωρα ταξίδια μετέπειτα, με φορτηγά, λεωφορεία και Ι.Χ. Τώρα αρκούν μόνο 2-3 ευχάριστες ώρες με μεγάλη άνεση και ασφάλεια. Κατά τα άλλα, οι παλαιότεροι νοσταλγούν «τον παλιό, καλό καιρό», δηλαδή τα περασμένα νιάτα τους!
ΥΓ.: Στο πρώτο ταξίδι μου Ναύπακτο – Αθήνα, είχα μαζί μου και ένα άλλο βαρύ φορτίο. Τις μεσαιωνικές ιδεοληψίες, έπειτα από συστηματική και έντονη πλύση εγκεφάλου από τη νηπιακή μας ηλικία. Το πλήρωσα και το πληρώνω ακόμη, πολύ ακριβά, όπως όλος ο ελληνικός λαός!
Γρηγόρης Γ. Βαρελας, Οικονομολόγος , Απόφοιτος Ινστιτούτου ΕDI της World Bank Θρακομακεδόνες Αττικής