Κύριε διευθυντά
Σας γράφω μήπως και κάποιος δήμαρχος δείξει κάποιο ενδιαφέρον για τους δημότες του. Ναι… ο κ. Καμίνης είναι μορφωμένος κι έξυπνος, αλλά η Αθήνα έχει τα χάλια της. Ο δήμαρχος πρέπει να έχει τσαγανό.
Χαρήκαμε όταν είδαμε να φτιάχνεται η οδός Λουκάρεως, δίπλα στον Αρειο Πάγο και το Πρωτοδικείο. Φαρδύς δρόμος και φαρδιά περιποιημένα πεζοδρόμια. Αμ δε!.. Τα πεζοδρόμια «πιάνονται» από δύο σειρές τραπεζάκια και καρέκλες. Μένει ένα στενό πέρασμα μισού μέτρου. Από τη Δευτέρα ώς και την Παρασκευή ένα πλήθος δικηγόρων πιάνει τον χώρο. Ωσπου να περάσεις, λες τόσες συγγνώμες, που περισσεύουν και για την άλλη ζωή.
Να κατέβεις στον δρόμο; Διπλής κατευθύνσεως και διπλής στάθμευσης ταξί και ιδιωτικά αμάξια. Να γίνεις περιστέρι να πετάξεις; Μονίμως κινδυνεύουμε. Κι όλοι οι Αμπελόκηποι έτσι είναι. Τα αυτοκίνητα παρκάρουν όπως να ’ναι. Τα μηχανάκια το ίδιο.
Βέβαια ο δήμος κερδίζει απ’ όλα αυτά. Και οι δημότες!.. Λίγα πληρώνουν κι αυτοί; Μας χαρατσώνει ο κ. δήμαρχος κανονικά. Και στην Τήνο τα ίδια. Βασιλεύει η παρανομία της παρανομίας. Τα θεόρατα εκδρομικά πούλμαν παρκάρουν μπροστά απ’ τα σπίτια. Εξαφανίζουν τη θάλασσα. Υπάρχει ειδικός χώρος γι’ αυτά, αλλά πέρα βρέχει!.. Ποιος θα ελέγξει τους πουλμαντζήδες! Ποδηλάτες και μηχανάκια κινούνται επάνω στα πεζοδρόμια. Για να βρεις μπλε κάδο, ιδρώνεις, πού να ρίξεις τις μπαταρίες και τα γυάλινα αντικείμενα ή τα χαρτιά.
Αλλη ταλαιπωρία με τα μέσα συγκοινωνίας. Να μπαίνουμε από την μπροστινή πόρτα, για να χτυπούν την κάρτα ή τα εισιτήρια. Σε πολλές στάσεις υπάρχει πλήθος ανθρώπων. Και να! η καθυστέρηση. Πολλοί μπαίνουν ελεύθεροι και ωραίοι. Ποιος θα τους κάνει παρατήρηση; Το έκανα κι εγώ, αν κι έχω πάντα κάρτα, για να δω αν με ελέγξει κάποιος. Μια χαρά!.. Τα μηχανήματα στις άλλες πόρτες πάνε περίπατο. Ξοδευτήκαμε για να τα βάλουμε, αλλά δεν βαριέσαι!..
Εχω δύο στέκια που συναντιέμαι με την παρέα μου. Συμπαθούμε τα παιδιά που μας περιποιούνται. Γινόμαστε φίλοι. Φεύγουμε για καλοκαίρι και δεν τα ξαναβλέπουμε. Σπάνια να μείνει κάποιο παιδί περισσότερο. Στενοχωριόμαστε. Πώς να κάνουν οικογένεια. Μια αγωνία βλέπω στα μάτια τους κι αυτό γίνεται και σε πολύ καλά μαγαζιά.
Κάποιος καλός δημοσιογράφος, σε καλό σταθμό, είπε πως οι Ελληνες δεν έχουν την αλληλεγγύη του παρελθόντος. Πώς και δεν την έχουν. Υπάρχει η μυστική αλληλεγγύη ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους, ακόμη και σε αγνώστους που βρίσκονται στον δρόμο τους. Το γνωρίζω πολύ καλά. Και να προσέξουν τους γέρους διάφοροι έξυπνοι, γιατί αυτοί συντηρούν πολλές οικογένειες. Τη σύνταξή τους δεν τη χαίρονται όταν βλέπουν γύρω τους φτώχεια και μιζέρια.
ΥΓ.: Την «Καθημερινή» έναν αιώνα τη διαβάζει η οικογένειά μου.
Σουλα Ροδοπουλου, Συγγραφέας