Κύριε διευθυντά
Σε κάποιο από τα ποιήματά του ο Κ. Καβάφης αναρωτιέται για τον θάνατο ενός Ελληνα, των χρόνων της ελληνιστικής διασποράς. Ετσι ξεφυλλίζοντας, στη φιλόξενη Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, τις κιτρινισμένες σελίδες αθηναϊκής εφημερίδος, βρήκα μια νεκρολογία αναφερόμενη σ’ έναν Ελληνα της Κορσικής, ο οποίος απεβίωσε, μονήρης, εις το Βουκουρέστι της Ρουμανίας και κατέλιπε τη σημαντική περιουσία του στο μικρό ελληνικό Βασίλειο, το οποίο ουδέποτε είχεν επισκεφθή!
Ιδού λοιπόν ποιος ήτο ο άγνωστος θανών εις «το Μέγα Πανελλήνιον» της ελληνικής διασποράς του 19ου αιώνος, στη μνήμη του οποίου παραθέτω τη νεκρολογία της εφημερίδος «Αλήθεια» της 21.5.1870: «Ο φιλογενής Δωρίδης: Εν Βουκουρεστίω έζη προ ετών πολλών ομογενής τις Δημήτριος Δωρίδης, τον διδάσκαλον μετερχόμενος αυτόθι, εκ Κορσικής έλκων την καταγωγήν, και υπήκοος Γάλλος. (…) Καίτοι μη ιδών ίσως πώποτε την νυν Ελλάδα ο μακαρίτης Δωρίδης, ουδέν ήττον, φαίνεται, ότι αύτη ην το ίνδαλμά του· διά τούτο δε και εις ταύτην παρακατέθεσε πάσαν την περιουσίαν του μετά θάνατον.
Ενέμεινε πιστός εν τοις δόγμασι της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Παραδίδων δε το πνεύμα του εις τον Πλάστην, απέρχεται του κόσμου τούτου ως γνήσιος Ελλην, ως αληθινός χριστιανός. (…) Επί τούτοις αναγγέλομεν εις το κοινόν, ότι ήδη έφθασαν και παρακατετέθησαν εις Εθνικήν Τράπεζαν, απέναντι του προκειμένου κληροδοτήματος 134.921 δραχμαί, εις την διάθεσιν και αύται της επί των ολυμπίων και κληροδοτημάτων επιτροπής. Είθε την φιλογένειαν του μακαρίτου Δωρίδου, ου την ευσεβή ψυχήν κατατάξαι ο Κύριος εν σκηναίς δικαίων, ζηλώσωσι και άλλοι εκ των ομογενών ημών».
Ισως, θα προσέθετα, να του ταιριάζει και ο έπαινος του Αλεξανδρινού: «Υπήρξε έτι το άριστον εκείνο, ελληνικός, ιδιότητα δεν έχει η ανθρωπότης τιμιωτέρα…».
Αντωνης Ν. Βενετης, Μοναστηράκι Δωρίδος