Κύριε διευθυντά
Η λέξη είναι σύνθετη από το «Αγιος» και το ουσιαστικό «γδύτης», που παράγεται από το ρήμα «γδύνω», δηλαδή αφαιρώ τα ενδύματα κάποιου άλλου, εν προκειμένω ενός Αγίου. Η έννοια της λέξης έχει πάντα αρνητικό και απαξιωτικό χαρακτήρα. Ο αγιογδύτης αρπάζει και σφετερίζεται τα ενδύματα του Αγίου και μεταφορικά κάθε αντικείμενο που έχει οικονομική αξία –χρήματα, εικόνες, αφιερώματα, ιερά σκεύη– και κάθε κινητό ή ακίνητο του Αγίου.
Ετσι ξεκίνησε η χρήση της λέξης «αγιογδύτης». Με τον καιρό, όμως, ο γλωσσοπλάστης λαός μας βρήκε ότι αυτή η λέξη είναι η μοναδική που μπορεί να εκφράσει με αριστουργηματικό τρόπο τους χαρακτήρες εκείνους που «γδύνουν», δηλαδή αρπάζουν από κάθε ανήμπορο, αδύναμο, άρρωστο, ευκολόπιστο, αφελή, ανυπεράσπιστο γέροντα κάθε είδους περιουσιακό του στοιχείο.
Ο Αγιος εδώ μπορεί να είναι συγγενής, γείτονας, συγχωριανός, «φίλος», γνωστός, κουμπάρος ή ακόμα και άγνωστος του αγιογδύτη!
Ο αγιογδύτης παραμονεύει δίπλα στο θύμα του και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να «χτυπήσει». Χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους των επαγγελματιών του είδους: υποκριτική συμπόνια, υποκριτική φιλανθρωπία, υποκριτικά γλυκόλογα. Στο τέλος, δεν διστάζει να καταφύγει σε κάθε μέσο, σε κάθε έγκλημα για να επιτύχει τον σκοπό του. Ο αγιογδύτης δεν ορρωδεί μπροστά στον κίνδυνο οι πράξεις του να αποκαλυφθούν και να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Λαμβάνει όλα τα μέτρα για να μείνει η πράξη του μυστική και να μην πάρει δημοσιότητα. Αν όμως τύχει και πάρει δημοσιότητα, τότε αρνείται τα πάντα. Οποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα, διαλαλεί ο αγιογδύτης προς τους «ψιθυριστές» και τους «συκοφάντες». Κάτι τέτοιο δεν έλεγε παλιότερα και κάποιος πρωθυπουργός;
Δηλαδή ο «Αγιος», χωρίς ενδυμασία, γυμνός, να βγει στο παζάρι, να πληρώσει δικηγόρο, να βρει μάρτυρες, να συγκεντρώσει στοιχεία και να επισκεφθεί τον εισαγγελέα για να καταγγείλει τον αγιογδύτη! Με τι λεφτά, με τι δυνάμεις, με τι κουράγιο να το κάνει;
Ο αγιογδύτης τα έχει μελετήσει όλα αυτά τα θέματα. Οι δυσκολίες, η αδυναμία, η απειρία του γυμνοθέντος Αγίου είναι η σιγουριά του αγιογδύτη ότι τελικά δεν θα υποστεί τις συνέπειες του νόμου. Λίγα χρόνια μετά την πράξη του, ποιος θα θυμάται τι έγινε; Ποιος θα ζει από την πλευρά του ζημιωθέντος Αγίου; «Μακάριοι οι νεμόμενοι» δεν έλεγαν παλιά; Και ο αγιογδύτης είναι ο μακάριος και νεμόμενος το προϊόν της αρπαγής!
Ο αγιογδύτης έχει και απάντηση στη «συνείδησή» του: Ο «Αγιος», το θύμα, ο παθών, τι τα ήθελε τόσα πολλά; Πού τα βρήκε; Τι του χρειάζονταν τόσα, αφού δεν είχε υποχρεώσεις; Εξάλλου, του άφησα κάτι για τις πραγματικές του ανάγκες…
Του άφησε, δηλαδή, από… γενναιοδωρία ένα «εσώρουχο» για να κρύβει ο Αγιος τη γύμνια του… Αν του το άφησε κι αυτό!
Μιχαλης Ιω. Μιχαλακοπουλος