Κύριε διευθυντά
Ηταν 15 Σεπτεμβρίου του 1974, αργά το μεσημέρι, όταν ο αείμνηστος πατέρας μου επέστρεψε από τη δουλειά του. Και με… σύστησε στην «Καθημερινή», που την κρατούσε σφιχτά στο δεξί του χέρι. Ηταν τότε που επανεκδόθηκε μετά επτά χρονιά σιωπής λόγω της χούντας. «Η εφημερίδα μου», μας είπε με έκδηλη τη χαρά του! Πιτσιρικάς τότε, ζαλισμένος από τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις της χώρας μας που προσπαθούσα να τις αφομοιώσω, την ξεφύλλισα ακούγοντας τον πατέρα μου να μου εξιστορεί την ιστορία της εφημερίδας. Πώς η παλιά… αγαπημένη του χάθηκε το 1967 και ξαναεμφανίστηκε τώρα, Σεπτέμβριο του 1974.
Εκτοτε κάθε μεσημέρι επέστρεφε έχοντας ανά χείρας την «Καθημερινή», ένα θεσμό που τον κράτησε μέχρι τον θάνατό του. Εναν θεσμό που κληροδότησε και στον γιο του, ο οποίος τον συνεχίζει μέχρι σήμερα. Για εμάς η «Καθημερινή» είναι ένας θεσμός, μια συνήθεια, μια πολιτική στάση, αλλά και μια ξεκάθαρη ματιά στα γεγονότα. Και όσο κι αν «σερφάρουμε» στην επικαιρότητα, η «Καθημερινή» και οι άνθρωποί της, όλοι εσείς δηλαδή, είναι αυτό το μέσον που μας δίνει το στίγμα. Τίποτε άλλο παρά τις θερμότερες ευχές και καλή δύναμη για τα επόμενα χρόνια, τα οποία φαίνεται ότι θα είναι κρίσιμα για την πατρίδα μας.
Στρατος Σαλαβος, Μυτιλήνη