Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο του κ. Ανδρ. Δρυμιώτη της 1ης Δεκεμβρίου στην «Καθημερινή» της Κυριακής στηλιτεύεται η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών –από όλο το πολιτικό φάσμα υποθέτω– σχετικά με την αρνητική ψήφο τους (σε ποσοστό 90%) στο ψήφισμα που καταδίκαζε τόσο τον ναζισμό όσο και τον σταλινισμό. Δεν θα συμπλεύσω με τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και τους χαρακτηρισμούς του στο πρόσωπο του Απόστολου Δοξιάδη σχετικά με την κριτική που άσκησε στους Ελληνες ευρωβουλευτές για τη στάση τους στο συγκεκριμένο ψήφισμα.
Ωστόσο θεωρώ ότι ο πολυγραφότατος συγγραφέας διέπραξε ένα λάθος, όχι τόσο στην καταδίκη του ναζισμού και του σταλινισμού σαν πολιτικές που οδήγησαν στον αφανισμό εκατομμύρια συνανθρώπων μας –ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να το αμφισβητήσει– όσο στο ότι η Ευρωβουλή έβαλε στην ίδια ζυγαριά δύο πολιτικές, και συνακόλουθα τους ηγέτες των, με τελείως διαφορετικό ρόλο στον πόλεμο που καθόρισε τις τύχες των επόμενων γενεών. Και εξηγούμαι: Υπάρχει ιστορικός που αμφισβητεί τον καθοριστικό ρόλο του σοβιετικού λαού –και του Στάλιν– στην έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Αυτές τις μέρες είναι η επέτειος της μάχης του Στάλινγκραντ που γύρισε τις τύχες του πολέμου και οδήγησε στη μεγάλη νίκη και συντριβή του ναζισμού και του γερμανικού επεκτατισμού.
Επανερχόμενος στο άρθρο του κ. Δρυμιώτη που προσπαθεί να εξηγήσει τη στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών και τους χαρακτηρίζει είτε εξυπνάκηδες είτε αριστερής συνείδησης (!) θα του προσθέσω και ένα τρίτο ενδεχόμενο που κατά την άποψή μου χαρακτηρίζει τη στάση τους ως εθνικά υπερήφανη και ανεξάρτητη από πιέσεις που εκτιμώ ότι ασκήθηκαν από τις γνωστές ευρωπλειοψηφίες.
Δεν είναι δυνατόν να βάζεις νικητές και ηττημένους στην ίδια ζυγαριά τόσο για επικοινωνιακούς όσο και για ουσιαστικούς λόγους. Οι πρώτοι ξεπερνιούνται με διαφορετικά και ετεροχρονισμένα ψηφίσματα καταδίκης των φρικαλεοτήτων τόσο του ναζισμού, όσο και του σταλινισμού. Για τους δεύτερους θα επικαλεστώ μια λακωνική ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ σχετικά με το status quo της Ευρώπης μετά τη μεγάλη νίκη: «Εξω οι Ρώσοι, μέσα οι Αμερικάνοι, από κάτω οι Γερμανοί».
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά και η Γερμανία σήμερα, ενωμένη, από κατεχόμενη χώρα είναι η αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα οικονομική δύναμη στην Ευρώπη. Τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης τρίζουν επικίνδυνα και η οποιαδήποτε ρήξη μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Δύσκολο αλλά όχι απίθανο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν εν πολλοίς προϊόν της ήττας των Γερμανών στον μεγάλο πόλεμο. Τέτοιες εξισώσεις είναι επικίνδυνες.
Διονυσης Γιαννακοπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Διοικητικής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής