Κύριε διευθυντά
Εκπλήσσουν η προχειρότητα και η βιασύνη του υπουργού Παιδείας για κατάργηση των Πανελλαδικών. Απλή χρήση αστάθμητου απολυτηρίου λυκείου φανερώνει ασύγγνωστη επιπολαιότητα των εισηγητών απλοϊκής ή και ύποπτης λύσης προβλήματος που απασχολεί κάθε ελληνική οικογένεια. Υπάρχουν χώρες που εφαρμόζεται παρόμοιο σύστημα. Αλλά (α) διαθέτουν σταθερή αξία του απολυτηρίου, (β) ανώτατες σχολές άριστα οργανωμένες, (γ) σημαντικό ποσοστό αποφοίτων κατευθύνεται σε ανώτερες τεχνικές σχολές.
Προϋποτίθεται καθορισμός περιεχομένου στοχευμένου, τυποποιημένου αναλυτικού προγράμματος, γνωσιολογικού φάσματος και επιπέδου με συνεργασία ακαδημαϊκών, καταξιωμένων παιδαγωγών και εκπαιδευτικών μέσης παιδείας. Ωστόσο, ενώ δεν είναι αυστηρά καθορισμένο το επίπεδο γνώσεων, ικανοτήτων, επικράτησε και η άρνηση ελέγχου και αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, με συνέπεια τη γενικότερη αμφισβήτηση και απαξία του απολυτηρίου. Για να στηριχθούμε στο απολυτήριο, απαιτούνται καθορισμός και στάθμιση επιπέδου, σταθερότητα και συνεχής έλεγχος των αναγκαίων παρεχόμενων γνώσεων και ικανοτήτων και σχετική επιμόρφωση των διδασκόντων για εφαρμογή του σχετικού προγράμματος.
Δεν μπορώ, λοιπόν, να αποφύγω τον πειρασμό να χαρακτηρίσω άκρατο ψηφοθηρευτικό λαϊκισμό την άμεση και πρόχειρη κατάργηση των Πανελλαδικών, έναντι αστάθμητου απολυτηρίου. Θα προκύψει ίσως συναγωνισμός της υψηλότερης βαθμολόγησης, που πιθανώς θα εξυπηρετεί και ιδιοτελείς στόχους.
Ας μη λησμονούμε επίσης ότι λαϊκίζων ο υπουργός, χωρίς να προσμετρά μελλοντικές συνέπειες, περιόρισε: μαθήματα, ώρες διδασκαλίας, αξιολόγηση μαθητών και καθηγητών για μην κουράζονται ή ενοχλούνται μαθητές και καθηγητές. Προετοιμάζεται συστηματικά στρατειά ημιμαθών ή και αμαθών από συμπλεγματικούς αγκυλωμένους, φοβουμένων την αριστεία. Γιατί φοβούνται τη μόρφωση και την αριστεία, σε εποχή που συνεχώς επεκτείνονται τα πεδία των γνώσεων και οι απαιτήσεις; Στόχος γενικός της παιδείας πρέπει να είναι η αριστεία σε κάθε επίπεδο, γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες σε θεωρητικά και πρακτικά επίπεδα για να προοδεύσουν ο λαός και ο τόπος. Η αριστεία, αλλά και οι απλές γνώσεις απαιτούν αγώνα, μελέτη, κόπο, συστηματική δουλειά. Οι νέοι διαθέτουν και δύναμη και χρόνο!
Δημ. Γ. Σμυρλης, Συντ/χος λυκειάρχης
Εξάγουμε τη «μαγκιά» μας
Κύριε διευθυντά
Αν άκουσα καλά στο ραδιόφωνο, η Γερμανία κάθε χρόνο κάνει ρεκόρ εξαγωγών. Περίεργο, πολύ περίεργο! Ούτε που το φανταζόμουν, έπεσα από τα σύννεφα. Μα αυτοί, καλέ, είναι Ούνοι, άξεστοι, χαζοί, μονοκόμματοι, ακαλλιέργητοι, μπουμπούνες, σκράπες, πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό. Εμείς είμαστε έξυπνος λαός, καπάτσοι, πονηροί, τετραπέρατοι, διαβόλου κάλτσα, και πάνω απ’ όλα κιμπάρηδες και καλοφαγάδες. Α, ρε μάνα μου, εκείνοι οι ταραμοκεφτέδες και οι φασολάδες της Σαρακοστής, και νεκρό πενήντα ημερών ανασταίνουν, μη σου πω και εβδομήντα. Καλά, με τέτοια σουτζουκάκια πώς είναι δυνατόν να υστερούμε εμείς σε εξαγωγές, για να μην αναφερθώ στην μπουγάτσα Σερρών και τα σουβλάκια Λιβαδειάς. Μπα, δεν μπορεί, κάποιο λάθος γίνεται, οι δικές μας εξαγωγές είναι μεγαλύτερες από της Γερμανίας. Αναμφίβολα και άνευ υστεροβουλίας. Αυτοβούλως θα έλεγα.
Αυτή η πληροφορία με έβαλε σε σκέψεις και ψάχνοντας βρήκα πως η εταιρεία Mercedes κάνει έναν τζιράκο καμιά διακοσοπενηνταριά εκατομμυριάκια ευρώ ημερησίως μόνον σε ανταλλακτικά φορτηγών. Ε, και; Τι μας το λέτε δηλαδή, για να μας κοπεί η όρεξη και να μη φάμε την πρωινή μας σπανακόπιτα από τον φούρνο του κυρ Παντελή; Αντε ρε πηγαίνετε από κει μη σας πλακώσω στις γρήγορες και δεν θα τις προλαβαίνετε. Προφανώς τα ανθρωπάκια δεν έχουν ακούσει ελληνικά εθνικά ανέκδοτα και δεν έχουν καταλάβει με ποιους έχουν να κάνουν. Αυτοί νομίζουν επειδή οι Ιάπωνες παίρνουν τρία τρένα για να γυρίσουν σπίτι τους μέσα σε 2 ώρες το ίδιο θα συμβεί και στον Ελληνα που μπήκε με ΑΣΕΠ στην υπηρεσία του. Στις δύο σχολάει, στις δέκα και μισή είναι στο σπίτι του. Μαγκιά; Εμ, τι άλλο! Προχωρημένα, ελληνικά μυαλά. Εμείς δώσαμε τα φώτα στην ανθρωπότητα, εμείς και θα τα κλείσουμε, τη ΔΕΗ γιατί τη φιάξαμε. Βέβαια, κατά πώς φαίνεται, ο γιος του έξυπνου αυτού ανδρός, που είναι σπίτι του πάντοτε νωρίτερα από τις έντεκα, καθαρίζει ήδη τουαλέτες στη Φρανκφούρτη, παρά το δεύτερο μεταπτυχιακό…
Η κυβέρνησή μας εν τω μεταξύ φροντίζει να κρατάει σε ηρεμία τον πατέρα συνταξιούχο και τη σύνταξή του για να ευτυχεί μέσα στην άγνοιά του για την εργασία της κόρης του. Την ίδια ώρα οι πανάθλιοι Γερμανοί εξακολουθούν να φορτώνουν νηοπομπές καραβιών με προϊόντα BMW, Siemens, Opel, VW, Porsche, χαλυβδοκράματα krupp, Mercedes, γερανούς Meiller, τρακτέρ Deutz και ένα σωρό άλλα πανάκριβα βιομηχανικά προϊόντα για τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ουρά τα καράβια στο Αμβούργο. Το παραμύθι με τον καθήμενο αλλά πανέξυπνο Ελληνα και τον θησαυρίζοντα Γερμανό καλά κρατεί. Και θα κρατήσει ακόμη καλύτερα, μέχρι της τελικής πτώσεώς μας. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αλλά δεν το πολυβλέπω, μας έχει αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και κάπως υπομειδιά.
Εμείς από τη δική μας πλευρά σιτίζουμε με χαβιάρι την αποθανούσα Λάρκο. Και για όλα φταίνε οι εξαγωγές της Γερμανίας, και υποθέτω πως μία μεσογειακή συμμαχία μαζί με προσευχές στον Παντοδύναμο μπορεί να βγάλει ελαττωματικά όλα τα BMW 740, να αμφισβητήσει ο κόσμος τη γερμανική ποιότητα και να προστρέξει σύσσωμη η ανθρωπότητα στα γαλακτοκομικά προϊόντα Αμφιλοχίας και στον πολύτιμο μαϊντανό.
Αν ρωτήσετε έναν σημερινό υπουργό, είμαι σίγουρος πως δεν θα αμφισβητήσει το πιο πάνω εμπνευσμένο σκεπτικό. Αν δεν παράγουμε ούτε μαλλί της γριάς, τουλάχιστον από σκέψη άλλο τίποτα, να φάνε και οι κότες…
Φοιβος Ιωσηφ
Ο Μάρκος Αυρήλιος και το Κυπριακό
Κύριε διευθυντά
Ο Μάρκος Αυρήλιος αναγνωρίζεται ως ο σημαντικότερος αλλά και τελευταίος του «χρυσού» αιώνα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Επελέγη με βάση την αξία του και κατάφερε να κερδίσει αυτή την υστεροφημία με τα επιτεύγματα και την αυταπάρνηση στην άσκηση των καθηκόντων του. Σκιά στην όλη εικόνα του ρίπτει το γεγονός ότι επανέφερε την κληρονομική διαδοχή με τον υιό του Κόμμοδο, από τον οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση… Την εποχή μας εξέλιπαν οι αυτοκράτορες και δεν μιλούμε βέβαια για τις μισητές δικτατορικές μονοκρατορίες. Στο φάσμα των δημοκρατικών πολιτευμάτων είναι εξόχως ισχυρός ο ρόλος του προέδρου σε Προεδρική Δημοκρατία. Τέτοια είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, όπου τηρείται απαρεγκλίτως η 5ετία για νέες εκλογές. Ομολογώ ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του προηγουμένου προέδρου είχα ευχηθεί να μπορούσε να διακοπεί, διότι κάθε μέρα που έμενε άθροιζε προβλήματα.
Το σχόλιο αυτό εμπεριέχει και μία πρόκληση για τον εν ενεργεία πρόεδρο. Είναι γνωστό ότι εξελέγη στον δεύτερο γύρο μετά κάποιες συμμαχίες, που στο μεταξύ έχουν διαρραγεί λόγω ιδεολογικών και διαχειριστικών διαφορών. Η έκβαση όμως του εθνικού μας προβλήματος ευρίσκεται σε φάση που, πέραν της εξασφαλισμένης χρονικά εξουσίας του προέδρου, χρειάζεται η όσον το δυνατόν μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη και συμμετοχή.
Καθημερινά όμως φθάνουν, από όλους τους κομματικούς χώρους, μηνύματα αμφισβητήσεως και αρνήσεως του κόσμου να αποδεχθεί αυτό που κυοφορείται. Στο δημοψήφισμα του 2004 οι οπαδοί του κόμματος του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας διεχώρισαν την κρίση τους απ’ αυτόν, αλλά τον επανεξέλεξαν, μετά τη δήλωσή του ότι σέβεται το αποτέλεσμα. Είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα ήταν διατεθειμένος να βρεθεί για δεύτερη φορά αντιμέτωπος και να αμφισβητηθεί από τους ίδιους τους οπαδούς του. Η ρήση του Μάρκου Αυρηλίου γεγόναμεν συνεργείν έχει απόλυτη ένδειξη τις μέρες που διανύουμε. Η πρωτοβουλία, όμως, οφείλει να αναληφθεί από αυτόν που ασκεί την εξουσία. Σε επιμέρους σημαντικότατα θέματα, που οι πολιτικοί ονομάζουν «κόκκινες γραμμές», διαφαίνεται ευρύτατη συναντίληψη. Ας συνεργαστούν, λοιπόν, μιας που στη μέση της κούρσας δεν είναι εύκολο, δεν γίνεται να αλλάξεις άλογο…
Δρ Νικος Ερρ. Ιωαννου
Ορθοδοξία και θεογνωσία
Κύριε διευθυντά
Σε άρθρο του κ. Απ. Λακασά («Καθημερινή» 4/2/17) γίνεται αναφορά σε δημοσκόπηση ξένου Ινστιτούτου (Pew Research Center), σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα κατατάσσεται στην κορυφαία θέση 13 χωρών του δυτικού κόσμου ως «…η μακράν πρώτη χώρα που η εθνική ταυτότητα συνδέεται με την επικρατούσα θρησκεία» (Ορθοδοξία), με το μεγάλο ποσοστό 54%, όταν ο μέσος όρος δημοσκόπησης είναι 15%. Αν και κατά προσωπική ταπεινή εκτίμηση, και για διάφορους λόγους, πιστεύω ότι το ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο, ωστόσο παραμένει η ευοίωνη και ελπιδοφόρα διαπίστωση, στους ζοφερούς και χαλεπούς καιρούς που ζούμε, ότι ο Ελληνας «βεβυθισμένος υπάρχων εξ απογνώσεως» (Δεσποτικό Κατανυκτικό) επιμένει να φωτίζει τον δρόμο του με λυχνάρι αναμμένο με τη φλόγα που καίει στην ορθόδοξη καρδιά του. Είναι το λυχνάρι της ζωής του που το ανάβει με γνώση και πράξη με το φως των θείων δογμάτων, σύμφωνα με τα οποία ο Χριστός είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή, ο μόνος αληθινός Θεός που μας διαβεβαιώνει, με την ενανθρώπησή Του και με τον λόγο Του, για το κατ’ εικόνα και αυτεξούσιο, τη δυνατότητα δηλαδή του χοϊκού ανθρώπου να απελευθερώνει τον νου του από τα φθαρτά, να τον προσκομίζει καθαρό και ελεύθερο στον Θεό, για να ντυθεί, όσο είναι δυνατό για τον άνθρωπο, την εικόνα του επουράνιου Πατέρα του (Α΄ Κορ. 15, 49).
Αυτό είναι το πνεύμα της Ορθοδοξίας και το επίτευγμα εκείνων που στηριγμένοι στον θεϊκό λόγο και την υπόσχεσή Του διάβηκαν και διαβαίνουν στον χώρο και τον χρόνο χωρίς να αφήσουν σε κανένα από τα τερπνά του κόσμου το ίχνος της ψυχής τους. Αυτός είναι ο νους της χάριτος (της Ορθοδοξίας) που έχει περάσει στο DNA του Ελληνα, που τον καθοδηγεί και τον φωτίζει, που τον διδάσκει όχι μόνο να αγαπάει τον άλλον πνευματικά, όπως αγαπάει τον εαυτόν του, αλλά και περισσότερο, να δίνει καθημερινή απόδειξη αυτής της αγάπης του με την εκούσια αυταπάρνησή του και τη θυσία του ακόμη, αν χρειαστεί. Γιατί «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15, 13). Ο Θεός πορεύεται στις τρικυμισμένες θάλασσες για να βρει όλους εκείνους που τα αφρισμένα κύματα τους έχουν ρίξει στα βράχια. «Εν τη θαλάσση αι οδοί σου, και τα ίχνη σου ου γνωσθήσονται» (Ψαλ. 76, 20). Πορεύεται ο Θεός και σβήνει τα ίχνη Του για να μην είναι διακριτά από όλους, αλλά να γίνονται αισθητά από εκείνους μόνο που μπορούν με τις πνευματικές αισθήσεις τους να διακρίνουν την παρουσία Του στη ζωή τους. Η Ορθοδοξία, λοιπόν, θα παραμένει ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην πραγματική θεογνωσία. Είναι η σίγουρη διάβαση από την αδιέξοδη μεταπτωτική δυστυχία και αθλιότητα σε μια αποκάλυψη εσωτερική, μια γνώση και αίσθηση κοινωνίας με τον Θεό που οράται αοράτως. Είναι, κοντολογίς, βίωμα της ψυχής.
Αναστασιος Γ. Λεκκας, Συν/χος δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Τα μάτια έπεσαν έξω έναν αιώνα
Κύριε διευθυντά
Μετά τη δημοσίευση της επιστολής μου για την κοπή του κυπαρισσιού και την «ανάπλαση» του ιστορικού κέντρου του Αργους έλαβα τηλεφωνήματα αναγνωστών της «Κ» και επεξηγώ ότι αναλυτικά εξέθεσα όσα συνέβησαν στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο του ΥΠΠΟ σε άρθρο μου στην «Αρχαιολογία» (ηλεκτρονική), της 20-12-2015, υπό τον τίτλο «Ηρόστρατοι στο Αργος». Η σχετική συνεδρία του ΚΑΣ είναι του 2013 (και όχι του 1913, όπως από παραδρομή αναγράφηκε).
Βασιλης Κ. Δωροβινης